دنیای موازی خیر و شر در یک داستان امنیتی

نویسنده شخصیت‌های رمانش را از بین چند نسل مختلف، نسل‌هایی که هرکدام به نوعی با جنگ و پیامدهایش درگیر بوده‌اند و هنوز هم سایه‌ به‌ سایۀ‌ هم روی مرز باریکی که بین‌شان است در حال جنگیدن هستند، انتخاب کرده است. نویسنده در رمان عزرائیل طرح‌ و ساختار رمانش را بر پایۀ تعلیقی نفسگیر بنا کرده است، اما از شخصیت‌پردازی و بعد روانشناختی موضوعی که به آن می‌پردازد هم غافل نبوده است. رمان در واقع داستان یک اتفاق یا مجموعه‌ای از اتفاق‌ها نیست. بلکه داستان آدم‌هایی‌ است که در حال جنگ و دست‌ و پنجه نرم‌کردن با این اتفاق‌ها هستند. داستان دو مرد از دو نسلی است که زبان هم را نمی‌فهمند و شرایط جامعه‌ای را که در آن رشد کرده و زیسته‌اند را نمی‌توانند درک کنند.

رمان، در واقع روایت کشمکش‌های بیرونی‌ و درونی این دو شخصیت با خود و جامعۀ پیرامونشان است. دو شخصیتی که در نقطۀ مقابل هم ایستاده‌اند.. دو خط موازی که باید خواهی‌ نخواهی در نقطه‌ای باهم تلاقی کنند. یکی ضد قهرمانی است که به شیوۀ خودش مبارزه می‌کند و به‌ اصطلاح آتش‌ به‌ اختیار است. دیگری مردی است اهل قانون‌ و نظم. شخصیت این دو قهرمان در عین حال که واقعی‌ و ملموس هستند و ما می‌توانیم مابه‌ ازای واقعی آن‌ها را در تاریخ و اجتماع معاصرمان پیدا کنیم، شخصیت‌پردازی‌ شان از اِلِمان‌هایی نظیر خشونت، اکت‌های زیاد و پرتعلیق و معما که بخشی از ژانر تریلر را می‌سازند، خالی نیست. این ویژگی‌های متفاوت‌ و متضاد باعث جذاب‌تر شدن این دو قهرمان شده است. نویسنده سعی کرده است اتفاق‌های پرتعلیق‌ و نفس‌گیر را کنار لایه‌های عمیق‌ و پیچیدۀ این دوشخصیت قرار دهد و داستانش را از یک داستان تریلر صرف بالاتر ببرد و کاری کند خواننده لحظه‌ به‌ لحظه مشتاق رسیدن به آن نقطۀ تلاقی باشد. در واقع آنچه در وهلۀ نخست باعث جذب مخاطب در رمان عزرائیل می‌شود، اتفاق‌های بزرگ‌ و واقعی آن نیست. بلکه حضور این دو قهرمان بعنوان دو شخصیتی که این اتفاق‌ها را می‌سازند یا با آن رو به‌ رو می‌شوند، است. این‌گونه شخصیت‌پردازی در رمان عزرائیل باعث شده خواننده همراه‌ و همسوی شخصیتی‌هایی باشد که فرسنگ‌ها از او فاصله دارند. شخصیت‌هایی که خواننده آن‌ها را به خوبی می‌شناسد، اما تاکنون به زندگی خصوصی و کاری مخفیانۀ آن‌ها به این شکل سرک نکشیده و شریک لحظه‌های آن‌ها نبوده است.