فرعون از غصهٔ بیماری دخترش لاغر شد و من در دربار دو مریض پیدا کردم؛ یکی فرعون و دیگری دختر او و تمام اوقات من صرف مواظبت از آن دو می‌شد؛ زیرا برای من آن دو مریض بیش از تمام

مدت‌ها بود از آقای سیاسی می‌پرسیدم که آخر شما می‌گویید آدم نمی‌میرد، آدم بیرون نمی‌آید، آدم کشته نمی‌شود، من از کجا بدانم کسی بیرون نمی‌آید؟ آمدیم ریختند و ده‌هزار نفر شد. بیست-سی‌هزار نفر شد. آن‌وقت کی؟ چه‌طوری؟ شما که آدم

امرا می‌گوید: «افغان‌های دیگری از امریکا و اروپا می‌آیند و ازش عکس می‌گیرند. فیلم می‌گیرند. قول‌هایی می‌دهند. بعد می‌روند خانه و آن‌ها را نشان خانواده‌شان می‌دهند. انگار جانور باغ‌وحش است. من از این جهت اجازه این کار را می‌دهم که

خون جای واژه بر لبش آورد و بعد از آن … پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن …

پرسش مهمی که هنگام خواندن آثار ادبی و دیگر متون چالش برانگیز برای خوانندگان پیش می آید این است: «معنی این متن چیست؟» این پرسش آشناست و بی گمان منجر به کندوکاو اندیشمندانه می شود. نمی خواهم این پرسش را

هیچ‌کس هنوز نتوانسته متوجه شود که واژهٔ «ما» نشانهٔ ضعف است یا قدرت

چیزی که در خاک قرار می‌دهیم دیگر یک انسان نیست بلکه بذری است

«محال است انسان به‌جز از راه سیدالشهدا (ع) به مقام توحید برسد. سَریان فیوضات و خیرات از مسیر حضرت اباعبدالله‌الحسین (ع) است و پیشکار این فضیلت هم حضرت قمر بنی‌هاشم اباالفضل‌العباس (ع) است.»

رزق و روزی شعر دست شماست تا نفس هست زیر دِیْن توایم

برای نخستین بار در زندگی ام حقیقتی را که شعرای بسیاری به شکل ترانه سروده اند، و اندیشمندان بسیار نیز آن را به عنوان حکمت نهایی بیان داشته اند، دیدم. این حقیقت که عشق عالی ترین و نهایی ترین هدفی

در آن روز داغ تابستانی تونس، اشعهٔ طلایی و درخشان خورشید سرکشیده بودند تا با آبادی‌ها و روستاها بازی کنند و آن‌ها را به مرز سوختن برسانند. جزیرهٔ «جربه» با سواحل شنی خود امواج دریا را در آغوش می‌گرفت، اما

نخستین بار گفتش کز کجائی بگفت از دار ملک آشنائی بگفت آنجا به صنعت در چه کوشند بگفت انده خرند و جان فروشند بگفتا جان فروشی در ادب نیست بگفت از عشق بازان این عجب نیست بگفت از دل شدی