اتومبیلهای پشت سر یکریز بوق می‌زنند. چند راننده از اتومبیلها بیرون آمده‌اند تا وسلیه وامانده را به جایی هل بدهند که راه را بند نیاورد، با عصبانیت به شیشه‌های بسته اتومبیل مشت می‌کوبند، مردی که تویش نشسته سر به سویشان

آن هنگام که بر فراز برج رفیع جاه‌طلبی و غرور صعود کرده‌ام، هزاران غم واندوه و هزاران درد و رنج و بیم و اضطراب در جانم رخنه کرده است.

دخترم را در خیابان دیدم؛ لابه‌لای جمعیت، ژنده‌پوش و گم‌شده در دنیایی که نمی‌شناختم. قلبم تپید، نه فقط از شوق دیدن دوباره‌اش، بلکه از وحشتی که در چشمانش دیدم. او دیگر همان دختر سابق نبود. وقتی صدایش زدم، فرار کرد…

تمایل به بنا نهادن پایه زندگی با یک نفر، با یک رفتار بیمارگونه و از روي ترس و اضطراب براي ارضاي دیگران که معمولًاا ز نوعی احساس نا امنی (روانی) سرچشمه می گیرد، فرق دارد

مگر اعجاز جز این است که باران بهشت زادگاهش برهوت عربستان باشد

دمادم از کبر بپرهیز، و از خویشتن دور شو، و از اندیشه‌ی “من” بگذر، و فخر به دانش نفروش، تا رسیدن بر تو آسان و آسان‌تر شود

تو خواب روزهای روشن خود را ببین، ای دوست! شبت خوش گرچه امشب نیز من تا صبح بیدارم

«این قلب ترک‌خورده‌ی من، بند به مو بود… من عاشق او بودم و او عاشق او بود.»

برای بقیه سه سال از شهادت محمد گذشته بود، برای من هر روزِ این سه سال، به‌اندازهٔ سی سال کش آمده بود

ما به آمریکا آمدیم با یک چمدان و هزار امید. مامان می‌گفت آینده‌ام اینجاست، بین برج‌های بلند و خیابان‌های شلوغ. ولی مدرسه برایم مثل جنگ بود؛ زبانی که نمی‌فهمیدم، چهره‌هایی که نمی‌خندیدند. عصرها در کارخانه با مامان کار می‌کردم، دست‌هایم

سعی داشتم نامه کوتاه و بی‌پرده باشد، ولی حالا که فکرش را می‌کنم، می‌بینم نباید این‌قدر ناگهانی تمامش می‌کردم. باید حقایق بیشتری را در آن جا می‌دادم و سعی می‌کردم به شما نشان دهم چرا بی‌گناهم. چون نمی‌شود که شما

و یونیفرمم. اگه قرار بود بین یونیفرم و چرخ‌دستی‌ام یکی رو انتخاب کنم، فکر نمی‌کنم موفق می‌شدم. یونیفرم من آزادی منه. عبای اول و آخر نامرئی شدن. تو گراند رجنسی هر روز تو رختشورخونه هتل خشک‌شویی می‌شه که تو زیرزمین