ای یوسف، برخی گمان می‌کنند که ولایت و دوستی ما اهل‌بیت پیامبر به شما سودی نمی‌رساند. به خدا سوگند دروغ می‌گویند. همانا ولایت ما اهل‌بیت برای مانند تو نیز سودمند است، پس برو به‌سوی آنچه فراخوانده شده‌ای که جز خوبی

در مدرسه‌های معمولی، به ما خواندن و نوشتن یاد می‌دهند، اما هیچ‌کس نمی‌گوید چطور با دل‌شکستگی کنار بیاییم، چطور ببخشیم یا چطور تنها نباشیم. مدرسه‌ی زندگی جایی‌ست که درس‌های واقعی را یاد می‌گیریم، نه با نمره، که با رنج، با

چشمانشان کور است و گوش‌هایش کر! بندگان دنیایند. دین را ابزاری کرده‌اند برای رسیدن به قدرت. به رد جای مانده بر پیشانی‌هایش نگاه نکن، قاسم! آنچه می‌بینی نشان جهل است. ظاهر را نگاه نکن که رو به قبله ایستاده‌اند. نمازگزارانشان

یک چیزی توی دلم می‌گوید کاش رهام نمی‌مُرد. نمی‌خواهم بمیرد. برای من اهدای قلبش هم زنده‌اش نمی‌کند. برای من دلِ جدا از گِل اهمیتی ندارد. امروز همهٔ وجود رهام همین تکه‌پاره‌های مهم است و این تکه‌پاره‌ها بدون تن رهام به

عشق این دختر در چشم هایت مثل آتشی فروزان اخگر می افشاند مرد… زمین به آسمان برسد تو رسیدن به ربیعه را با هیچ چیز عوض نمیکنی،این از نگاهت هویداست

من از معالجه بیماران مزبور استفاده نمی‌کردم و بر عکس ضرر متوجه من می‌شد، زیرا نه فقط به بیمارها داروی رایگان می‌دادم، بلکه گاهی مجبور می‌شدم که به آنها غذا بدهم. زیرا وقتی می‌دیدم که معالجهٔ یک بیمار موکول به

توی خواب و بیداری بودم. اتاقم چنان تاریک می‌شد که شب و روزش معلوم نمی‌شد. این هنر پرده‌ها بود. تنها چیزی که آن روز صبح می‌توانست متوجّهم کند که روز شده، روح‌الله بود؛ زنگش، زنگِ بیداری‌ام شد. عمراً اگر آن

آنان که محیط فضل و آداب شدند در جمع کمال شمع اصحاب شدند ره زین شب تاریک نبردند بِرون گفتند فسانه‌ای و درخواب شدند

این دنیای مجازی هم خیلی خوبه ها! از این‌ور ما تولید می‌کنیم، از اون‌ور یه عده با چشم‌های بسته نشخوار می‌کنن. اصلاً شهر هرتی که می‌گن، همین دنیای مجازیه. کی به کیه؟ با لطف مسئولینی که پشت در سفارت‌خونه‌های خاص

چرا خود شما اینهمه فداکاری به خرج می دهید در حالی که به خدا ایمان ندارید ؟ ….. ریو بی آنکه از تاریکی خارج شود گفت : ……. اگر به خدای قادر مطلق معتقد بود از درمان مردم دست بر

من حالا و اکنون وجود دارم، اما روزی خواهد رسيد که ديگر در اين‌جا نباشم.

موراکامی: پس از حدود چهار سال و نیم زندگی در امریکا، چند ماهی می‌شد که تازه به ژاپن برگشته بودم. چیزی که پس از بازگشتم خیلی بر من تأثیر گذاشت این بود که مسائلی که قبل رفتنِ ناگهانی‌ام با آن‌ها