چه کسی میگفت مذهبی ها دلبری نمی دانند؟

یا غیر لافتی صفتی در خورش نبود، یا جبرئیل واژه بهتر نداشته است

دکتر گفت «تمدنْ ارتباطه. هر چی بیان نشه، وجود نداره. یه صفر گنده. فکر کن بخوای یه چیزی بخوری، همهٔ کاری که لازمه بکنی اینه که بگی گشنمه. بعد، من بهت بیسکویت می‌دم. بفرما، میل کن. (یک بیسکویت برداشتم) اگه

وقت آزاد زیاد دارم. وقت آزاد باعث می‌شود آدم‌ها فکر کنند، تفکر باعث می‌شود مردم به شکل بیمارگونه‌ای متوجه خود شوند و در صورتی که بی‌نقص و بی‌چون‌وچرا نباشی، این در خود فرو رفتن منجر به افسردگی می‌شود. برای همین

همیشه به خودم دروغ می‌گویم. اگر با خودم صادق بودم دیگر نمی‌توانستم امیدوار باشم.

ـ اما یه شرط مهم و اساسی داره باباجان؛ باید پرهیزگار باشی! ـ پرهیزگار؟ چطوری؟ سید قرآن را بوسید و روی رحل گذاشت. ـ آها! گل گفتی که گفتی چطوری! باید ببینی تو هر کاری، تو هر تصمیمی، خدا ازت

قدرت وسیله نیست بلکه هدف است. انسان یک دیکتاتوری ایجاد نمی کند که انقلاب را حفظ کند بلکه انقلاب برپا می کند که دیکتاتوری را به وجود بیاورد.

در سال ۱۸۷۸، جمعی از ساکنان یهودی اروپا، این مراتع و چراگاه‌ها را از آن دو سرمایه‌دارِ رباخوار خریدند. آن‌ها محوطه‌ای را برای کشاورزی به‌نامِ «بِتاح تِکفا» از آنِ خود کردند و در عین حال خودشان را از روستاهای فلسطینی

اسم من یون سون – کیم است و امروز که این‌ها را می‌نویسم، بیست‌وپنج ساله‌ام. اگر این‌جا بودید و مرا می‌دیدید، احتمالاً فکر می‌کردید که من هم مثل دیگران دانشجوی کالجم. به خاطر جثۀ کوچکم، ‌شاید حتا تشخیص ندهید که

«آه… این فرق می‌کند… عزیز دلم حقیقتش به‌خاطر خیر و صلاح خود تو است! باور کن فقط به‌خاطر خود تو است! من نمی‌خواهم نوید این سعادت بزرگ را به خودم بدهم و قول بدهم که مال تو خواهم بود… برای

ما نکاشته‌هایمان را هرگز دِرو نمی‌کنیم. پس به آن دوستْ بگو: خستگی کاشته‌یی که خستگی برداشته‌یی. اینک به مدد نیرویی که در توست و چه بخواهی و چه نخواهی زمانی از دست خواهدرفت، چیزی نو و پُرنشاط بساز…

خدایا، دعا می‌کنم دنیا نام مرا مثل گناه‌کاری حیوان‌صفت به یاد نیاورد، بلکه نجات‌دهنده‌ای بزرگوار که تو می‌دانی حقیقتاً هم همین هستم. دعا می‌کنم انسان بداند چه عطیه‌ای برایش به جا گذاشته‌ام. عطیه‌ی من آینده است. عطیه‌ی من سعادت است.