پدر تدی دنیلز یک ماهیگیر بود. او در سال ۱۹۳۱، زمانی که تدی یازده سال داشت، قایقش را به بانک باخت. بقیهی عمرش را صرف اجاره کردن قایق دیگران کرد. زمانی که آنها کار داشتند همراه باراندازها، بار خالی می کرد، زمانی که کار نداشتند مسافت های طولانی می پیمود. وقتی ساعت ده صبح به خانه برمی گشت، بر روی صندلی راحتی می نشست و دست هایش را کاملا صاف می کرد، با خودش گهگاه پچ پچ می کرد، مردمکهایش بزرگ و تاریک می شدند.

یک سفره ماهی روی زمین افتاده بود و نفس نفس می زد. باله هایش را تکان می داد و یک چشمش که باد کرده بود با غمی نهفته در ژرفای نگاهش به روی دریا خیره مانده بود.در گوشه محوطه، مک فرسون و یکی از نگهبان ها در حال برگرداندن جیپی بودند که از پهلو به زمین افتاده بود. وقتی موتور جیپ سرانجام بعد از پنجمین استارت روشن شد، مک فرسون و نگهبان با شتاب از دروازه به بیرون راندند. چند لحظه بعد تدی آنها را دید که از پشت ساختمان بیمارستان با شتاب به سوی بند ج می راند.

خوابگاه های پرستارها و مستخدم های بیمارستان چند تا از پنجره های شان را از دست داده بودند و آب به درونشان راه یافته بود. بند ب به طور معجزه آسایی دست نخورده مانده بود و هیچ نشانی از آسیب در آن دیده نمی شد. هرجا را نگاه می کردی، درختی را می دیدی که یا از ریشه درآمده بود و یا شکسته و تنه بدون روکش اش همچون دشنه بیرون زده بود. هوا باز هم سنگین بود، دلگیر و گرفته. باران همچنان نم نم می بارید. سطح ساحل پرشده بود از ماهی های مرده.

به گمانم حق با او باشد. این روزها مرتب وسایلم را گم‌وگور می‌کنم و یا جای اشتباهی می‌گذارم. بیشتر از همه عینکم را گم می‌کنم، همین‌طور سوییچ اتومبیلم را. وارد مغازه‌ای می‌شوم، ولی به یاد نمی‌آورم برای خرید چه چیزی به آن‌جا رفته‌ام. از سالن سینما بیرون می‌آیم درحالی‌که داستان فیلم را به‌کلی فراموش کرده‌ام. اگر آن‌طور که امیلی می‌گوید زمان برای من به‌راستی تبدیل به چند نشانِ لای کتاب شده باشد، گاهی احساس می‌کنم یک نفر این کتاب را برداشته و آن‌قدر تکان داده که تمام آن تکه کاغذهای زردرنگ، جلدهای مقوایی جعبهٔ کبریت، که با دقت بسیار لابه‌لای صفحات کتاب گنجانده شده بودند، حالا روی زمین افتاده‌اند. حتا تمام لبه‌های تاخوردهٔ صفحات کتاب هم صاف شده‌اند.

هیچ بعید نیست حق با امیلی باشد، به‌ندرت پیش می‌آید که اشتباه کند.
به‌زودی او را هم از دست خواهم داد، ظرف کمتر از چند ماه. این را خود دکتر اَکسلراد ۳۶روز پنجشنبه به ما گفت. «نصیحت من رو قبول کنید و به این مسافرت برید. همون سفری که این‌همه ازش حرف می‌زنید، به فلورانس، رم و ونیز، اون هم در بهار.» در پایان هم اضافه کرد: «خودِ تو هم حال‌وروز چندان خوبی نداری لستر.»

بیشتر از بیست سال است که قدم به درون جزیره نگذاشته‌ام، ولی امیلی ۳۵(گاهی به‌شوخی و گاهی جدی) می‌گوید چندان هم مطمئن نیست که من اصلاً جزیره را ترک کرده باشم. یک‌بار هم گفت زمان برای من چیزی جز چند نشان لای کتاب نیست که برای جلو و عقب رفتن در لابه‌لای متنِ زندگی‌ام به کار می‌برم، برای بازگشتِ دوباره و دوباره به رویدادهایی که مرا در چشم همکاران و همقطاران زیرک‌ترم به نمونه‌ای قابل استناد از یک مالیخولیایی تمام‌عیار تبدیل کرده است.