سلام

همان جا دفنش کردیم در گوری عمیق تا پیکر پاکش گیر لاشخورها و شغال ها نیفتد

برشی از روایت آرایشات حرام از محبوبه کلایی “با مُنه از کتاب تاریخ هنر دوران هنرستان دوست شدم. به خاطر بیست و شش منظره‌ای که اواخر قرن هجدهم از کلیسای روئن کشیده بود. آن زمان نشسته بوده جایی که نمای

مردم شهر اتوکشیده‌اند. برای بوی خوش عطر و ادکلن خرج می‌کنند. مزاج آدم‌های شهر بوی باروت را نمی‌فهمد. برای بینی‌هایشان شمیم خون و خاک غریبه است! اینجا زخم زینت مرد است. شیارهای تیر و ترکش روی سر و صورت رزمندگان

تیتوبا را به طبخ کیک‌هایی با دستورالعملی شیطانی متهم کردند و آن‌قدر او را تازیانه زدند که اتهامش را پذیرفت و گفت: «بله». او را به برهنه‌رقصیدن با جمیع جادوگران، بدنام کردند و آن‌قدر شلاقش زدند که گفت: «بله». او

یوتارو چاقویی را که در دست داشت پایین گذاشت و از پشت پیشخوان بیرون آمد و وارد رستوران شد. ماچیکو پردۀ نورِن بالای در ورودی را پایین آورده و تازه به داخل برگشته بود. نگاهشان با هم تلاقی کرد و

نیروهای نظامی با هر فکر تازه‌ای هم که از راه برسند، چیزی جز خرابی به بار نمی‌آورند.

اگر بخواهی چیزی از آب دربیایی، نباید از میدان دربروی. ملا شدن چه آسان، آدم شدن چه مشکل

تا وقتی ظواهر به محک واقعیت نخورده باشند اصلا معلوم نمی‌شود امری صرفا ظاهری هستند. تا وقتی زیستن در چنبره‌ی دروغ در مقابل زیستن در دایره‌ی حقیقت و واقعیت قرار نگیرد کذب و جعلی‌بودن آن آشکار نمی‌شود. اما به‌محض آن‌که

بوتۀ گل یاس در کنار گیاهان جنگلی روییده بود و پیچکی شرور، دشمن همیشگی زیبایی، دورش پیچیده و آن را زندانی کرده بود.

من جامعه را محتاج حضور اجتماعی زنان می‌دانم به خاطر همان لبخندی که از روزنهٔ تمام کارها مثل پیچک بالا می‌رود. گفتم که جامعه مثل الاکلنگ است؛ زنان یک طرف و مردان یک طرف. شاید وظایف متفاوتی داشته باشند یا

دختر و پسرهای امروزه. نباید این‌قدر به پدر و مادراشون و خودشون سخت بگیرن. ما بالاتر و والاتر از حضرت علی علیه‌السلام و حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها که در عالم نداریم