حامد

اجل هم‌چون زنی است که هیبت و قدرت بیش از ذوق و نزاکت دارد. این عفریته هیچ چیزی را بد ندارد، یعنی هرچه به دستش برسد می‌خورد و به هرچه که بیابد قانع است و خورجین خود را از هر نوع انسانی به هر سن و سال و به هر وضع و حال که باشد پر می‌کند. اجل دروگری است که هرگز به خواب قیلوله نمی‌رود و هر وقت و هر ساعت به درو کردن مشغول است و گیاه خشک و تر را از دم داس بی‌دریغ خود می‌گذراند. این آدم‌خوار شکار خود را لقمه لقمه نمی‌جود بلکه هر چه در سر راه خود بیابد در یک دم فرو می‌برد، زیرا وی جوعی شبیه به جوع سگ دارد که هرگز سیری نمی‌پذیرد، و هرچند که شکم ندارد گویی مبتلا به مرض استسقاء است و جام حیات زندگان را هم‌چون تشنه‌ای که کوزه‌ای آب خنک سر می‌کشد می‌آشامد و هیچ‌وقت سیراب نمی‌شود.