بی‌تردید حق با فیلسوفان است که به ما می‌گویند چیزی بزرگ یا کوچک نیست، مگر در مقام مقایسه.

آنچه وقت تلاوت قرآن، برادرم زید در گوشم نجوا می‌کند، به خاطر می‌آورم: «در آنچه می‌خوانی تأمل کن، قاسم. در پس هر کلمه، درسی عظیم نهفته است» و اینک جز درس شجاعت عباس درس دیگر نیز در میان است و

چه شنیع است که ستایش یک شایستهٔ ستایش را به شماتتِ یک شایستهٔ ستایش دیگر بیامیزند.

آنجا نشسته بودم و سعی می‌کردم تنفسم را آرام کنم. پیرمرد هم در سکوت تماشایم می‌کرد. لحظه‌ای چشم از من برنمی‌داشت. معذب بودم. انگار بدون اجازه وارد حیاط‌خلوت کسی شده باشم. دلم می‌خواست از روی نیمکت بلند شوم و هرچه

فهمیدم که می‌خواهد وصیت کند، گفت: «نماز قضا ندارم، روزه هم بدهکار نیستم، حق الناس هم بر گردنم نیست، امّا با این حال از هر کس که مرا می‌شناسد حلالیت بخواهید.»

ماجرا خیلی عجیب می‌شد، فقط این‌که جایی تو بیمارستان‌ها که بچه‌ها توش متولد می‌شوند صدای لوسترهای کریستال را توی خانه‌های قایقی می‌داد؛ چون بچه‌ها هنوز وقت نکرده بودند تپش قلب‌شان را باهم یکی کنند. و توی خط پایان ماراتن نیویورک،

رفتار ناپسند خاصی در موردم ذکر نمی‌کردند، حتی نمی‌توانستند کتمان کنند که بعضی از اعمالم موید جوانمردی و سخاوتم هستند؛ اما می‌گفتند مردی ضداخلاقم و قابل اطمینان نیستم: دو صفتی که خوشبختانه اختراع شده‌اند تا اعمالی را که درک نمی‌کنند،

ما می‌خواهیم مرجع دینی ما، تابع و دلخواه ما باشد. بی‌خود نیست که هر چه می‌گوییم: «عَجّلْ فَرَجَه»، اثر ندارد؛ زیرا اگر او بیاید، تابع کسی نمی‌شود، لذا «عَجّلْ فَرَجَه» گفتن ما فایده ندارد، چون در حقیقت در راه او

میاکی کارش را سرِ حوصله انجام داد اما همین که دیگر از همه‌چیز راضی شد سری تکان داد، انگار به خودش بگوید همین است: عالی. بعد روزنامه‌هایی را که همراه آورده بود دسته کرد و خیلی نرم گذاشت‌شان پای پُشته.

ظرف سه ماه سربازی کلاً با علم و دانش غریبه شده بودم. از سر ترحم در امتحان‌های مقدماتی نمرهٔ قبولی برایم گذاشتند و مرا به امتحان‌های نهایی راه دادند. زلف‌های زمستانی‌ام که تا شانه می‌رسید به یاد استادها مانده بود.

ساختمانی ترسناک از سنگ‌های خاکستری و چوب‌های قهوه‌ای، پرده‌کرکره‌های سرخِ گیلاسی به تن (همه‌شان بسته نبودند) که با نوعی خطای حافظهٔ بصری آن را به رنگ سبزِ سیبی به خاطر می‌آورد. کنار پله‌های ایوان یک جفت تیر آهنی بود با

«تس، گفتی این ستاره‌ها همه دنیاهای دیگه‌ای هستند؟» «آره.» «مثل همین دنیای خودمون؟» «درست نمیدونم، ولی خیال می‌کنم این‌طور باشند. مثل سیبهای روی درخت سیب زودرس خونه‌مون… بعضیهاشون سالم‌اند، چندتایی‌شون هم کرمو.» «ما تو کدوم یکیشون زندگی می‌کنیم، تو سالمهاشون