نشستم و غذا خوردنشان را تماشا کردم. به آن‌ها چای هم دادیم. با هم ‌حرف می‌زدند. کنجکاو بودم بدانم چه می‌گویند. وقتی از مهاجر عراقی پرسیدم، خندید و گفت: «از تو می‌ترسند! می‌گویند نوبتی بخوابیم، نکند این زن ما را

در مدرسه‌های معمولی، به ما خواندن و نوشتن یاد می‌دهند، اما هیچ‌کس نمی‌گوید چطور با دل‌شکستگی کنار بیاییم، چطور ببخشیم یا چطور تنها نباشیم. مدرسه‌ی زندگی جایی‌ست که درس‌های واقعی را یاد می‌گیریم، نه با نمره، که با رنج، با

خدا صحرا را آفرید تا انسان از دیدن سایه نخل‌ها شاد شود

شروع کرد به وارسی یک‌یک اعضا و جوارحش. هیچ دردی پیدا نشد. بازرسی را از سر گرفت. این‌بار نشانه‌هایی از ورم معده در خود دید و سعی کرد آن‌ها را تشویق کند که زیاد شوند و امید زیادی هم به

این جملهٔ ممنوعه رو وقتی هفت سالش بود و مامانش هنوز زنده بود از معصومه شنیده بود. معصومه گفته بود با یه زنِ خیلی خوشگل و عجیب توی آب‌انبار قدیمی بیرون شهر دوست شده که به‌ش کارهای جالب یاد داده،

تنها چیزی که بود و به من کمک کرد، یک کارد میوه‌خوری بود که ناف بچه را با آن بریدم. بچه پسر بود. او جیغ می‌زد و هواپیماها هم از بالا بمباران می‌کردند! هول بودیم که زودتر لباس تن بچه

شنیدم یکی از زن‌ها پشت سرم ‌گفت: «نگاه کن، انگار نه انگار یک آدم را کشته. ببین چقدر راحت برنج را هم می‌زند!»

اگر همه چیز را از انسان بگیرند، باز هم حتی اگر یک لحظه و یک دم هم که شده می‌تواند خوشبخت بماند. و آن زمانی است که به محبوب خویش بیندیشد.

بابا می‌گفتند جهاد به آدم حس زندگی می‌دهد. اینکه بتوانی جلوی شرارت بایستی، جلوه‌ای از حیات را در تو زنده می‌کند. حالا گاهی جهاد در بیرون توست و لابه‌لای خاک‌ریزها. گاهی هم در خود توست. جاهایی که بین دو انتخاب

نیکیتا با همه شان حرف می زد. از مرغ ها معذرت می خواست و آرام شان می کرد و اطمینانشان می داد که دیگر به وحشت شان نخواهد انداخت و گوسفندان را سرزنش می کرد که اینقدر ترسویند و خود

ولی همیشه برای کتاب خواندن وقت می گذاشتم. هر بار که کتابی را بر می داشتم،برایم مثل فرار بود. برای یکی دو ساعت، به جای دنیای کسل کننده ی خودم، بخشی از دنیای کتاب می شدم.

بین تو و من رغبت دیدار نمانده‌ست هم فاصله‌ها کم شده هم حوصله‌ها کم