قافیه کاش‌که ربودن بود زیور از گوش دختران…

این انقلاب دست جهانخواران را از ایران بزرگ کوتاه کرد

عاشق می‌شید و بعد عروسی می‌کنید و بعد بچه‌دار می‌شید و بعد حال‌تون از هم به‌هم می‌خوره و طلاق می‌گیرید. گاهی هم طلاق‌نگرفته باز می‌رید عاشق یکی دیگه می‌شید. لعنت به همه‌تون که حتا مِث مرغابی‌ها هم نمی‌تونید فقط با

ـ می‌دونی که؛ فرانسه یه کشور لاییکه. ـ این دیگه مسخره‌تر از همۀ اونای قبلیه! من کسی رو که توی قرن ۲۱ هنوز نفهمیده خدا وجود داره نمی‌فهمم. حالا تصور کن این بشه قانون! زندگی وسط همچین اجتماعی برای من

ما تمام‌وقت همراه خودمانیم و مستقیماً به ذهن‌مان دسترسی داریم. اما درحقیقت برای شکل‌دادن به تصویری دقیق از شخصیت خودمان دچار کشمکش هستیم. عصبانی هستیم، ولی نمی‌دانیم چرا. در شغل‌مان ایرادی هست، اما نمی‌توانیم مشخص کنیم چه ایرادی. متوجه نمی‌شویم

کاب[۹] گفت: «تنها چیزی که من شنیدم صدای رفت و آمد اون موش پیر این دور و بر بود.» او پسر وسطی بود. کوتاه و سنگین با سری گرد مثل نخود و چشم‌های سبزی که همیشه آبریزش و کمی تاب

آن روزی که تگزاسی را آوردند در بخش، یوساریان مشغول به‌هم ریختن آهنگ موجود در نامه‌ها بود. یکی دیگر از آن روزهای آرام، گرم و بی‌دغدغه بود. گرما مثل لحافی روی سقف افتاده بود و هر صدایی را خفه می‌کرد.

میل فریبنده و وسوسه کننده ای که سبب به تله افتادن ما در دام بلند پروازی می شود، میل ما به کمالگرایی است.

تهران و تلخکامی من مانده است!کاش تبریز دیگری و شکرریز دیگری

کودکی بودم که مسحور از تماشا می دوید گاه اگر در راه دستت را رها کردم ببخش

بیشترمان فقط به‌خاطر زمانی زندگی می‌کنیم که پیش رو داریم. برای چند روز دیگر، چند هفتۀ دیگر، چند سال دیگر. یکی از دردناک‌ترین لحظه‌ها در زندگی احتمالاً لحظه‌ای است که آدم می‌بیند سال‌های پیش رویش کمتر از سال‌های پشت سرش

باید این نفس را تربیت می‌نمودیم. و تعلیم آن به سهولت ممکن نبود، مشقت بسیار می‌طلبید