حکماکور به‌تر می‌بیند. چرا؟ چون چشمش به کارِ دیگران نیست، چشمش به کارِ خودش است

زندگی برلیوز طوری شکل گرفته بود که تاب دیدن پدیده‌های غیرطبیعی را نداشت. رنگش باز هم بیشتر پرید و چشمهایش گرد شد و با بهت و حیرت به خود گفت: «ممکن نیست!» ولی افسوس که ممکن بود، و مرد شفاف

سیدالشهدا برای اجرای عدالت قیام کرد

فکرش را که می‌کردم می‌دیدم در هر خراب شده‌ای از گوشه‌های زندگی که افتاده باشی، کم‌کم چنان در ابتذال فرو می‌روی و چنان عادتت می‌شود که حتّی نمی‌خواهی داد بزنی.

بیشتر از هر چیز دلم می‌خواست می‌توانستم تمام روحم را در چشمانم بگذارم و تا ابد، تا هنگام مرگم، به تو نگاه کنم.

بنظرم تو دنیا هیچ چیز وحشتناک‌تر از درون آدمی نیست، برای این که هرگز نمی‌شه آن را تا اعماقش روشن کرد…

برادر بزرگ‌ترش، هادی گفت: من شمشیری می‌خواهم که چون آتش شعله‌ور است. آقاموسی در عالم کودکی با خودش فکر کرد برادرم شمشیر را برای چه می‌خواهد؟ اما فکرش به جایی قد نداد. خودش به بابا گفت: من یک اسبِ سواری

کسی باهاتونه؟ _خدا همیشه با بنده هاشه…

او برای دیگران یک هستی یا یک تجربه یا یک ساختار احساسی و عاطفی نبود ــ هرچه بود برای خودش بود. به‌علاوه، برای تمام موجودات بشری اطراف تس تنها یک فکر گذرا بود.

یکی از پدران شهدا که نامش یادم نیست، از نحوه شهادت پسرش دقیقاً خبر داشت و جزئیات آنرا به گونه‌ای تعریف کرد که گویی خودش در جاده‌ام القصر کنار فرزندش بوده است. تمام این جزئیات را قبل از شهادت او،

مهدِ علیا، ملکهٔ مادر، مادرِ ناصرالدین‌شاه، سرِ پیری عاشق می‌شود. آن هم عاشقِ آش‌پزِ دربار. هیچ چاره‌ای نداشتند. ملکه سخت عاشق شده بوده. اما از طرفی نمی‌توانستند به این راحتی بیایند و خطبهٔ عقد بخوانند، مجبور می‌شوند پنهانی… (چشمکی زد

یکی از راه‌های ایجاد صبر بر مصیبت‌های اختیاری، مطرح کردن و در نظر آوردن مصیبت‌های بی‌اختیار است