حرف معمول اجتماع ما و مردم ما این است. رحمت خدا را برای کجا می‌دانیم؟ برای آنجا که عمل نکردیم. درصورتی‌که نافرمانی کردیم، درصورتی‌که منطقهٔ ممنوعهٔ خدا را زیر پا لگدکوب کردیم، مسئولیت و تعهدِ الهی را ملاحظه نداشتیم؛ در

آنها می‌گفتند ما نمی‌خواستیم زندگی ما تغییر کند، برای اینکه مردمی فقیر بودیم و پدران ما می‌گفتند وقتی انسان فقیر است، نباید خواهان انقلاب باشد. برای اینکه هر انقلاب و تغییر به سود اغنیا و به ضرر فقرا تمام می‌شود

من از درد کشیدن میترسیدم

قومی که اگر اوصافشان گفته شود بخشنده‌شان بی‌همتا دلاورشان بی بدیل و شاعرشان یگانه است

«می‌شنویم که ما را فرا می‌خوانند اما سر برنمی‌گردانیم به امید آینده نفس می‌کشیم وقتی آینده‌مان نقشه‌ای بیش نیست در خیال کسب معرفتیم وقتی از آن شانه خالی می‌کنیم به دعا دست بلند می‌کنیم و ناجی را به انتظار می‌نشینیم

چون شکست آیینه، حیرت صد برابر می شود بی سبب خود را شکستم تا ببینم چیستم

از آنجا که ناچار شد دستگیره را به این شیوه به پایین بفشارد، در کاملاً باز شد، ولی خود او پشت در پنهان ماند. اگر می‌خواست موقع ورود به اتاق ناشیانه به پشت نغلتد، ناچار بود برای بیرون آمدن از

رشد درخورتِوجه و ارتقا به رتبۀ 1۶ در دنیا در صنعت تولید وسایل نقلیۀ

اولین پی رنگی که بشر برای داستان گویی به کار برد، پی رنگ سفر بود. سفر تنها ماجراجویی بود که انسان می شناخت. زیرا شکار مهم ترین راه زنده ماندن بود. شکار یعنی کندن از دامن امن جمع. کندن از

چرا خود شما اینهمه فداکاری به خرج می دهید در حالی که به خدا ایمان ندارید ؟ ….. ریو بی آنکه از تاریکی خارج شود گفت : ……. اگر به خدای قادر مطلق معتقد بود از درمان مردم دست بر

آخرین‌بار پدرم را شبی دیدم که برایش غذا برده بودم داروخانه. سال اول دبیرستان بودم. شبی از شب‌های معمولی پاییز بود. پدر اخبار شبانه را از تلویزیون کوچک سیارش تماشا می‌کرد. وقتی او پشت دخل شام می‌خورد، من کار دو

سه دخترِ بزرگ‌ترش پیراهن مشکی کوتاه و روسری سفید روی موهای دُمِ‌اسبی خوشگلِشان می‌پوشند. کوچک‌ترینِ آن‌ها شلوار، پیراهن سفید و کراوات قرمز دارد و هر چهار دختر، هرکدام یک کوله‌پشتی پلاستیکی یک‌شکل دارند.