در طول سال اول دبیرستان، هروقت در کلاس هندسه حوصله‌مان سر می‌رفت، من و یکی از هم‌کلاسی‌ها شروع می‌کردیم به بازی کردن. هر دو کفش‌های تختِ چرمی به پا داشتیم و نسخۀ جدیدی از بازی «مرغ‌های مهاجم» را انجام می‌دادیم،

از همین حالا منتظرم و منتظرت می‌مانم، به‌درازای زندگی، آن‌قدر که عشق برای تو و برای من معنا پیدا کند. اگر تو فقط یک‌بار مرا از ته دل دوست می‌داشتی، باید می‌فهمیدی که انتظار و تنهایی برای من فقط مترادف

بی‌رحمی و خیرخواهی طیف‌های یک‌رنگند

این سربازان فرانسوی همه روز را می‌خندیدند و آواز می‌خواندند. آنان همه از بیست و پنج سال کمتر داشتند و سرفرماندهشان که بیست و هفت سال داشت، سالمندترین مرد سپاه خود به شمار می‌رفت. این نشاط، این جوانی، این بی‌خیالی،

«او مرگ را به هیچ گرفت و در قماری بی‌حاصل، ارزنده‌ترین دارایی خود، یعنی زندگی را به هدر داد»

آنی پاسخ داد: ‌«فکر می‌کنم یاد گرفته‌ام که به موانع کوچک به چشم شوخی و به موانع بزرگ به چشم پیش‌درآمدی برای پیروزی نگاه کنم. با یک جمع‌بندی می‌توانم بگویم که این، هدیهٔ ردموند به من بوده.‌»

«این برگ برنده‌ای که میگی چی چی هست؟ منظورت خون خونواده دوربرویله؟» «نه، کلّه‌پوک، خوشگلیشه… مثل اونوقتهای خودم!»

هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید به چه چیزی بیندیشید

همهٔ ما اگر شخصیت خود هنگام اولین ملاقات با همسرمان، و زمانی را که در اوج قدرشناسی و خشوع بودیم را به یاد داشته باشیم، در درازمدت عاشقان بهتری خواهیم بود.

این مرد در سخن گفتن عجیب صرفه‌جو بود؛ برای هر کلمه‌ای که می‌خواست ادا کند، ارزش قائل بود

شاید آن‌ها ترانه‌ای شورانگیز ساخته باشند، شرکتی زیست‌مهندسی را راه‌اندازی کرده و به فروش رسانده باشند، یا رمانی گیرا و جذاب نوشته باشند، ولی ما عجیب‌ترین و درعین‌حال الهام‌بخش‌ترین اثر هنری و علمی را به وجود آورده‌ایم: اثری که زنده

حرفم را باور کنید، مهم نیست امروز چقدر شرایطتان سخت است، بعدها بهتر خواهد شد.