ما خود را از منتظران حساب کرده ایم و جای حرفی باقی نگذاشته ایم. در حالی که حرف ها بسیار است و می توانیم خود را دوباره ارزیابی کنیم. لااقل تا این قدر که اگر در متن عدالت و رفاه و حتی آزادی و گاهی و عرفان نشستیم.
آیا انتظارمان برآورده شده و دیگر مهدی را نمی خواهیم؟ و انتظار قائم آل محمد را نداریم؟
توجه به مهدی تجربه بن بست ها و احساس تنگناها را می خواهد برای کسی که هنوز دنیا وسعت دارد، در خیمه مهدی جای نیست…. آنها که از ولی تمنایی دارند، در واقع ولی را نردبان خواسته ها و واسطه ی هوس هایشان کرده اند که سوختگان عشق می خواندند: ما را از تو به جز تو تمنایی نیست.