کسی فکر نمی‌کرد دختری مثل من، که حتی نمی‌توانم حرف بزنم یا راه بروم، چیزی برای گفتن داشته باشد. اما من دنیایی درونم داشتم، پر از واژه‌هایی که کسی نمی‌شنید. نگاه‌ها سنگین بود، قضاوت‌ها تند، اما یاد گرفتم که سکوت هم می‌تواند فریاد باشد. از اعماق قلبم، همیشه امید داشتم — امید به اینکه روزی صدایم شنیده شود، نه از دهانم، که از حقیقت وجودم. من ناتوان نبودم؛ فقط دنیای اطرافم آن‌قدر شلوغ بود که فراموش کرده بود گوش بدهد.