مامان، در حالی که یکی از فرهای موی پنی را می‌پیچاند، گفت: «چه عصر فوق‌العاده‌ای!» موهای پنی هم مثل موهای من فرفری است. بالاتر از درخشش کرم‌های شب‌تاب، اولین ستاره‌ها شروع کرده بودند به چشمک‌زدن در آسمان. من سرم را به نشانۀ تأیید تکان دادم.

در پایان روز، دوست دارم فقط در ایوان بنشینم و خنک شوم. پنی، چهارونیم سال دارد و معنی سرما را نمی‌داند. این دخترک فقط دو چیز را می‌فهمد؛ راه‌رفتن و خوابیدن. می‌تواند این‌قدر بدود و بپرد و دور خودش بچرخد تا سرش گیج برود. امروز هفده بار پشت‌سر هم ‌معلق زد و از من خواست آن‌ها را بشمارم.

کسی فکر نمی‌کرد دختری مثل من، که حتی نمی‌توانم حرف بزنم یا راه بروم، چیزی برای گفتن داشته باشد. اما من دنیایی درونم داشتم، پر از واژه‌هایی که کسی نمی‌شنید. نگاه‌ها سنگین بود، قضاوت‌ها تند، اما یاد گرفتم که سکوت هم می‌تواند فریاد باشد. از اعماق قلبم، همیشه امید داشتم — امید به اینکه روزی صدایم شنیده شود، نه از دهانم، که از حقیقت وجودم. من ناتوان نبودم؛ فقط دنیای اطرافم آن‌قدر شلوغ بود که فراموش کرده بود گوش بدهد.