کتاب اربعین خود را با معنای «شِعار» به نقل از لسان‌العرب آغاز کرده و سپس به موضوعاتی همچون تفسیر لغت «شعار» در لغت‌نامۀ دهخدا، حفظ کیان اقوام و ملل متوقف بر حفظ سنت‌ها و شعارهای آنان، موقعیت و جایگاه امام معصوم علیه‌السلام در مکتب تشیع، رسم غلط برگزاری مجالس هفتم و چهلم و سال برای متوفا، اختصاص مجلس اربعین به سیدالشهدا علیه‌السلام و… پرداخته است.اربعین در لغت به معنی چهلم است. این واژه در اصطلاح اسلامی به یک مراسم مذهبی شیعی گفته می‌شود. این مراسم مربوط به چهلمین روز پس از درگذشت امام حسین (ع)، بخشی از خانواده و یاران او در کربلا است و هر سال در میان شیعیان محترم شمرده می‌شود. این روز مصادف است با روز بیستم ماه صفر؛ روزی که باقیماندهٔ خانوادهٔ حسین بن علی از شام به مدینه بازگشتند؛ روزی که «جابر بن عبدالله انصاری»، صحابی پیامبر اسلام، از مدینه به کربلا رسید تا به زیارت قبر حسین بن علی بشتابد. گفته شده است که او نخستین کسی است که قبر امام حسین (ع) را زیارت کرد.چهلمین روز پس از کشته‌شدن حسین بن علی نزد امامیه ارزشی آیینی دارد. بر اساس اعتقادات کهن سر بریده‌شدهٔ حسین بن علی در چنین روزی به بدن وی در کربلا ملحق شده است. فاصلهٔ ۴۰ روز از هنگام وفات مؤمن از اعتقادات و باورهای مسلمانان به‌شمار می‌آید. زیارت اربعین در این روز خوانده می‌شود. همچنین، در گذشته و گاه امروز، در روز اربعین برخی نقاط ایران تعزیه برگزار می‌کنند. روضه‌خوان‌ها متن روضه را بر اساس کتاب «روضة الشهدا»ی «ملا حسین کاشفی» می‌خوانند. در سینه‌زنی و زنجیرزنی هم اشعاری که صاحبان ذوق و شیفتگان به اهل بیت سروده‌اند، خوانده می‌شود؛ مانند ترکیب‌بند محتشم کاشانی یا ابیاتی که شاعران آن برای مردم شناخته‌شده نیستند.
خواندن کتاب اربعین را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیمخواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه پیرامون اربعین حسینی پیشنهاد می‌کنیم.
بخش‌هایی از کتاب اربعین«کتابُ‌اللهِ ناطق که همان نفس مقدّس و ملکوتی امام معصوم می‌باشد، ناظر به دو جنبۀ تعلیمی و تربیتی حقایق قرآن کریم است و بدون آن، تمسّک به قرآن جز گمراهی و ضلالت ثمره‌ای به‌بار نخواهد آورد. مشکلی که برادران اهل سنّت ما با آن مواجه می‌باشند نسیان این نکتۀ حیاتی، و رها نمودن زمام امور دین و دنیای خود، و سپردن کشتی طوفان‌زده به دست امواج هولناک فِتن و گرداب‌های مخوف زمانه است. تسلیم و تفویض زمام دین به دست افرادی همچون أبوحنیفه و غیره و حذف أئمّۀ هدیٰ صلوات الله علیهم أجمعین، که خدای متعال فقط و فقط اینان را لایق و قابل برای هدایت و دلالت خلق دانسته است، ثمره‌ای جز حیرت و سرگشتگی در امور دین و دنیای آنان نخواهد داشت. و همین مسئله برای شیعه نیز صادق است؛ اگر ما ذرّه‌ای از این مسیر منحرف گردیم و بخواهیم خودسرانه مسیری جدای از مسیر و ممشای اهل بیت عصمت و طهارت بپیماییم، و از فرامین و دستورات نورانی آنان به خواست خود و سلیقۀ شخصی و رعایت مصالح دنیوی سر باز زنیم، به همان مهلکه و خسرانی دچار خواهیم شد که سایر فرق مسلمین به آن گرفتار شدند.»