جنگ همه‌چیز را از ما گرفت، حتی رنگ‌ها را. دنیا دیگر فقط خاکستری بود، با میلیون‌ها سایه‌ی متفاوت؛ سایه‌ی ترس، سایه‌ی گرسنگی، سایه‌ی دلتنگی. من و برادرم هر روز با پاهای خسته از میان ویرانه‌ها می‌گذشتیم، به امید تکه‌ای نان یا لحظه‌ای آرامش. اما در دل این همه تاریکی، هنوز چیزهایی بود که محو نشده بودند؛ صدای خنده‌ی کوتاه، گرمای دست مادر، نوری که از لای چوب‌های شکسته می‌تابید. شاید ما چیز زیادی نداشتیم، اما امید، همان چیزی بود که مثل نخ نازکی ما را به زندگی وصل می‌کرد.