“غریبه ها و پسرک بومی” از “احمد محمود” در واقع ترکیبی از دو مجموعه ی داستان کوتاه با عناوین “غریبه ها ” و “پسرک بومی” است که این بار در کنار هم به مخاطبان عرضه شده اند. لحن داستان ها سهل و روان است و “احمد محمود” با این که قصه های بومی و همچنین ایدئولوژیک را به نگارش در می آورد، اما نویسنده ای است که این کار را به دور از تعصب انجام می دهد. به عبارتی او صرفا به روایت داستان می پردازد و امر قضاوت درباره ی شخصیت های داستان هایش را به عهده ی مخاطب می گذارد.

همانطور که اشاره شد این کتاب ترکیبی از دو مجموعه است و مجموعه ی نخست تحت عنوان “غریبه ها” دارای داستانی به همین نام و همچنین دو داستان دیگر با عنوان های “آسمان آبی دز” و “با هم” می باشد. در داستان “غریبه ها” با سرزمینی مواجه هستیم که بی آبی و قحطی آن را به فلاکت انداخته است. این بارش کم و خشکسالی، کاری با زمین ها کرده که نمی شود محصولی از آن انتظار داشت و همین اتفاق، محلی ها و مردان دلیر آنجا را واداشته که به کار کردن برای “غریبه ها” روی بیاورند. مجموعه ی دوم هم که “پسرک بومی” نام دارد شامل داستان هایی با عناوین “شهر کوچک ما”، “چشم انداز”، “خانه ای بر آب”، “در راه”، “اجاره نشینان”، “وقتی تنها هستم، نه” و داستان “پسرک بومی” است. قصه های “احمد محمود” با آوای سوزناک وضعیت مملو از رنج کارگران و رایحه ی خاک های نفت خیز جنوب و زحمت مردمان آنجا شناخته می شود و مجموعه ی “غریبه ها و پسرک بومی” خوانشی دلچسب از قلم این نویسنده ی بزرگ ارائه می کند.