آرتور میلر(1915-2005)یکی از نام آورترین نمایشنامه نویسان جهان به شمار آورد که مشهور ترین آثارش همچون «مرگ فروشنده»، «ساحره سوزان»و «چشم اندازی از پل» دست کم یک بار به زبان فارسی بر گردانده شده و بارها در سالن های تئاتر به صحنه رفته اند. با این حال نمایشنامه هاب وخر این نوسینده،هنوز پیش چشمان خوانندگان فارسی زبان در هاله ای از ابهام باقی مانده اند. نمایشنامه «سرود رستاخیز»یکی از آخرین آثار میلر است که در سال 2002 نوشته و به روی صحنه رفت.او در این اثر به شکلی قاطع و بی پرده سیاست های جهان مدرنرا به تمسخر گرفته و آن ها را زیر سوال می برد.
«سرود رستاخیز» هم یک کمدی هجو آمیز است و هم یک تراژدی،و این دو کارکرد آن چنان در طول نمایشنامه با یکدیگر ادغام شده اند که گاه برای خواننده قابل تفکیک نیستند. آنجا ک سخن از حماقت و جنون ابر قدرت ها و رسانه های آنان به میان می آید با یک طنز یا حتا هجو تمام عیار و آنجا که بحث هویت از دست رفته و بی معنایی انسان در جهان معاصر پیش کشیده می شود با یک تراژدی کامل روبه رو هستیم.