بزرگ‌ علوی نویسنده‌ نو پرداز ایرانی‌ دوره‌ معاصر در سال‌1283 ه.ق‌ در خانواده‌ای‌ بازرگان‌ و مشروطه‌ خواه‌ به‌ دنیا آمد.وی‌ در كودكی برای‌ ادامه‌ تحصیل‌ به‌ آلمان‌ فرستاده‌شد و پس‌ از اتمام‌ تحصیلات‌ مقدماتی‌ و عالی‌ به‌ ایران‌ بازگشت‌ و به‌ تدریس‌ و نویسندگی پرداخت‌ . علوی‌ در سال1323 سردبیری‌ مجله‌ ادبی‌ پیام‌ نو را بر عهده‌ گرفت‌ و طی‌ این‌سالها با همكاری‌ صادق‌ هدایت و مجتبی مینوی‌ كه‌ از دوستان‌ صمیمی او بودند فعالیتهای‌ادبی‌ مختلفی‌ انجام‌ داد و یك‌ رمان‌ و دهها داستان‌ كوتاه‌ را به‌ چاپ‌ رساند; ولی‌ بنابه‌ دلایل‌ سیاسی و گرایشات‌ توده‌ای چندی در زندان بسر برد و كتب وی از سال1332 لغایت 1357 اجازه‌ چاپ‌ نیافت‌ و خود نیز طی‌ این‌ سالها در اروپا بسر برد. بزرگ‌ علوی‌ پس‌ از پیروزی‌ انقلاب‌ اسلامی به‌ ایران‌ بازگشت‌ و پس‌ از چندی‌مجددا رهسپار آلمان‌ شد. علوی‌ طی‌ سالهای‌ اقامت‌ طولانی خود در آلمان‌ سمت‌ استادی‌ دانشگاه‌ برلین‌ را بر عهده‌ داشت‌ و پس‌ از بازنشستگی‌ نیز به‌ پژوهش‌ پرداخت‌ . وی‌ در طول‌ زندگی‌ خود كتب‌ متعددی‌ نوشت‌ كه‌ برخی از آنها به‌ دلیل‌ سبك‌ خاص‌نگارش‌ از كتب‌ معروف‌ فارسی‌ بشمار می‌ آیند.