صبح بود و خورشید بر جنگل بزرگ نورافشانی می‌کرد. شعاع‌های نور از لابه‌لای درختان انبوه می‌گذشت و به‌زحمت خودش را به زمین می‌رساند. جنگل پر بود از آواز پرندگانی که از شاخه‌ای به شاخهٔ دیگر می‌پریدند و در هوا پرواز می‌کردند. وزش باد شاخه‌های درختان را به هم می‌زد و از مالش برگ‌ها به هم‌صدای دلنشینی ایجاد می‌شد. «پشمالو» و «گوشتالو» که شب را برای شکار نخوابیده بودند، در زیر یکی از درخت‌ها چرت می‌زدند. پشمالو چشم‌هایش را آرام باز کرد و اطرافش را پایید. نگاهی به‌جای خالی «قهوه‌ای» انداخت. باز نگاهش را به دنبال او در اطراف چرخاند، اما خبری از او نبود. به گوشتالو نگاه کرد. حدس زد خوابش سنگین نباشد. آرام از او پرسید «قهوه‌ای را ندیدی؟»