عطیه

زمان تابع ارادهٔ او بود و به هر میزان که او می‌خواست، وسعت پیدا می‌کرد. زمان بُعدی از ابعاد دنیاست و احکام آن بر امور متعالی جاری نمی‌شود و شیخ چنان بود که گویی بخشی از امورش را در بُعدی از ابعاد ملکوتی گنجانده است.