«چقدر دیر بود، چقدر دیر» نمونه‌ای شاخص از سبک موسوم به جریان سیال ذهن در ادبیات به‌شمار می‌رود. با فضایی کافکاوار و زبانی تند و طنزی سیاه. این کتاب در سال 1994 برنده‌ی جایزه‌ی بوکر شده است. یکی از نکات جالب درباره‌ی رمان این است که نسخه‌ی اصلی تماماً به زبان محاوره‌¬ی اسکاتلندی نوشته شده و از لحن شکسته و غیررسمی استفاده کرده که زهره مهرنیا با چیره‌دستی این ویژگی را در ترجمه‌ی خود لحاظ کرده است.
. «جای‌جایِ این کشور درب و داغون زندگی‌های خارق‌العاده‌ای در جریانه؛ مثل داستان‌های جن و پری می‌مونه.
نمی‌تونی چیزهایی رو که می‌شنوی باور کنی، به کار خودت مشغول می‌شی، شامت رو می‌خوری و این‌جور چیزها.
ظرف می‌شوری و به این صداها گوش می‌دی. پیش خودت می‌گی خدای بزرگ، چه اتفاقی داره می‌افته؟ سامی حتی نمی‌تونست ببینه. حتی نمی‌تونست ببینه پسر. می‌دونی چی می‌گم. و هنوز هم مجبور بود به اون صداها گوش بده. به صدای این عوضی‌های احمق. توی این شرایط هی عصبی‌تر و عصبی‌تر و عصبی‌تر می‌شی تا این‌که دوست داری دستت رو مشت کنی و به پنجره‌ی کوفتی آشپزخونه بکوبونی و اگه شانس بیاری شاهرگت پاره می‌شه…»