همین افراط در ظلم است که ستم‌کاران را به منتهای درجه‌ی سعادت رسانیده و ستم‌دیده‌گان را که نمی‌خواهند ظلم را با ظلم مقابله نمایند دچار بدبختی می‌سازد. همین ظلم است که به ستم‌گران اجازه می‌دهد که به دستبردهای کوچک اکتفا نکرده و با توسل به جبر و تزویر، تعدی فاحش به مال دیگران کنند بی‌آن‌که میان اشیای مقدس و اموال خصوصی و عمومی فرق گذارند. اگر این‌گونه ستم‌گری‌ها از یک فرد عادی مشاهده شود او را محکوم به مجازات کرده و رسوا می‌سازند و به تناسب نوع تعرضی که از او سر زده باشد عناوینی از قبیل هتک حرمت مقدسات یا برده‌فروشی یا تجاوز به ملک دیگران یا کلاه‌برداری و یا دزدی برای اعمال او قائل می‌شوند، اما این عناوین ننگین به ستم‌کارانی که اموال زیردستان را یک‌باره چپاول کرده و خود آنان را هم به‌اسارت در‌می‌آورند اطلاق نمی‌شود، برعکس هم‌میهنان آن‌ها بلکه همه‌ی کسانی که از مظالم بی‌باکانه‌ی آن‌ها آگاهند آنان را خوش‌بخت و سعادت‌مند می‌خوانند.
عطیه
07
دی
