مریم

ما «مخلوقات سایه‌نشین» هستیم که به سمت «نور» حرکت می‌کند. وقتی شهید می‌شویم به سمت نور رفته‌ایم. موجودیت ما از قبل موجودیت این «نماد» است. هر نفسی که در هر دم و بازدم به سینه‌مان فرو می‌رود و بیرون می‌آید در راه خداست. با این حساب چطور به زندگی انسان‌های فانی برگردیم؟ زنده باشیم تا بخوریم و بخوانیم و بگردیم و بخوابیم و روز بعد هم این دایره را تکرار کنیم؟ «تکرار» این کلمهٔ نفرت‌انگیز. مگر تکرار از نشانه‌های جهنم نیست؟