اولین روزی که من برای کارآموزی به بیمارستان ،رفتم نه فقط آخرین فرد بودم
که در موکب استاد قرار میگرفتم بلکه تقریباً یک روستایی هم به شمار می آمدم.
چون تحصیلات مقدماتی پزشکی را در شهر تولوز کرده بودم و در آن موقع برای
اولین بار جهت ادامه تحصیل پزشکی پاریس پایتخت وطن خود را میدیدم موکب استاد تشکیل میشد
از رؤسای کلینیکها که هر یک در همان بیمارستان ریاست مستقل یک قسمت را عهده دار بودند
و بعد از آنها از حیث مرتبه پزشکیاران قرار داشتند و آنگاه دانشجویان ارشد دانشکده پزشکی،
اعضای موکب استاد را تشکیل می دادند و من در صف آخر بودم و از من کوچک تر و بی اطلاع تر
در آن موکب وجود نداشت اما دو نفر از دانشجویان ارشد که اهل تولوز و همشهری من بودند مرا می شناختند
و من میدانستم که اگر پرسشی از آنها بکنم جواب مرا خواهند داد.
با اینکه استاد در تمام مدتی که در بیمارستان بودم حتی یک نظر به من نینداخت،
من از اینکه جزو موکب استادی چون او هستم نزد خود میبالیدم چون تا آن روز هرچه فرا گرفته بودم
از کتاب مثل تفاله و خشکیده علوم بود و آن روز برای اولین مرتبه خود را در جوار علم جاندار و زنده میدیدم