رابعه عدویه در قرن دوم هجری زندگی می کرد؛ سر پرشوری داشت و شرایط مختلفی را در زندگی تجربه کرد. گزارشگران برداشت های متفاوتی از این شرایط دارند.

این داستان نیز برداشتی است از زندگی عارفانه زنی که با دل پرشور و سر سودایی، یک قرن پیش از پیدایش نخستین صوفیان بزرگ مانند بایزید بسطامی، شبلی و حلاج، نکته های دقیق و عمیقی در تصوف به زبان آورده و جایگاه قابل توجهی در میان عرفای مسلمان یافته بود، چنان که او را «مادر نیکی ها» و «تاج سر مردان» لقب داده اند.

این نوشته بر اساس برخی نکات نقل شده از رابعه عدویه می باشد، اما در حقیقت طبیعت داستان به فعالیت خیال و ذهن امروزی نویسنده نیز مجالی داده است.