رساله های شعری فیلسوفان مسلمان (فارابی،ابن سینا،بغدادی،ابن رشد و خواجه نصیر)

این که چرا تاکنون رساله های شعری فیلسوفان مسلمان به فارسی برگردانده نشده، قابل تأمل است. آیا فهم نظریه آنها دشوار بوده یا اینکه منتقدان ادبی بیانات فیلسوفان کلاسیک را مفید نمی دانسته اند و فیلسوفان معاصر هم پرداختن به رساله های شعری آنها را جزء اولویتهای خودشان به شمار نیاورده اند؟ ممکن است پای علتهای دیگری هم درمیان باشد. علت هرچه باشد، این مقدار مسلم است که گفتگو با این سنت دیرپای و استوار حوزه اسلامی میتواند باب تازه ای را در نظریه شعر و گفتمان نقد ادبی معاصر بگشاید و بحثهای مغفول مانده ای درباره بوطیقای کلاسیک را وارد جامعه ادبی فارسی زبانان کند؛ بحثهایی که هم برای درک نظریه ادبی گذشتگان مفید است و هم برای نقد ادبی امروز، سودمند، مضافا اینکه سلطه نظریه ادبی غرب بر گفتمان نقد ادبی کشور، سبب شده که ما از داشته های بومی غفلت کنیم.