اُرهان پاموک با دومین رمانش خانه‌ی خاموش خود را به جهان معرفی کرد.
او، که پیش از این رمان آقای جودت و پسران را نوشته بود، با انتشار خانه‌ی خاموش در 1983 پروژه‌ی بزرگش را در روایت نسل‌های مختلف انسان ترکیه‌ای شتاب بخشید.
رمانی که از جذاب‌ترین آثار نویسنده‌ی برنده‌ی نوبل 2006 است. رمانی که پاموک بعد کودتای خونین اوایل دهه‌ی هشتاد میلادی ترکیه نوشت و انگار در آن پیش‌بینی کرد که چگونه آدم‌های یک خانواده می‌توانند در کوران تاریخ از هم بگسلند.
رمان داستان یک مادربزرگ سال‌خورده است که در عمارتش نزدیک استانبول زندگی می‌کند. به سیاق همیشه، سه نوه‌ی او به دیدارش آمده‌اند. سه نوه‌ای که هر کدام مشرب و زندگی و آرمان‌های متفاوتی دارند.
از ملی‌گرا تا کمونیست. از شکست‌خورده تا امیدوار به تغییر…
رمان مانند برخی آثار پاموک راویانی متعدد و متفاوت دارد. تکنیکی که این نویسنده در رمان بزرگی چون نام من سرخ نیز از آن استفاده کرد.
خانه‌ی خاموش تمثیلی می‌شود از یک ترکیه‌ی در حال پوست‌اندازی و آدم‌هایی که تاریخ گاهی با آن‌ها مهربان نبوده است.
پاموک این رمان را در اوج اختناق سیاسی دهه‌ی هشتاد ترکیه نوشت. رمانی که کنار قلعه‌ی سفید از تمثیلی‌ترین آثار او است.