ارش فیلمنامه ی «نیم خورده درندگان» از تابستان 1393 آغاز شد و تا یک سال بعد از آن به طول انجامید. بر مبنا و اساس زیستِ گرفتاران یک درد بزرگ. اعتیاد. مواد مخدر. نمی توان از این درد گفت و واقعیت را ندید. نمی توان آسیب اجتماعی را دید و از سیاست نگفت. نمی توان از سیاست گفت و اقتصاد را پنهان کرد. هر دوره ای قصه ی خودش را دارد. آدم های خودش را معرفی می کند. گرچه عمر قصه ی مواد مخدر به طولانی تاریخ است. چنانکه که حتی بزرگان دین به خطر و مصرف آن هشدار داده اند. در این اثر داستانی، جنگیدن با نفس، خود استعاره ای از همین مفهوم است. شرح یک جنگ تمام عیار. چون فریب لذت گناه و رسیدن به عقوبت مهلک. یاد آور داستان آدم ابوالبشر و خوردن گندم و دوری از روضه رضوان.

پژوهش این فیلمنامه، میدانی و مکتوب بود. چندین شخصیت واقعی یکی شد تا «رضا فطرت» شخصیت اصلی داستان به حساب آمد. شرح سرگشتگی شخصیتی که عشق را مرهم درد خود می دانست. زبانِ منحصر به خود را داشت؛ و سعی شد در این اثر گفتگوهایی برآمده از زبان معتادین ثبت و ضبط شود. چنانکه هر شخصیتی زبان ویژه ی خود را باید داشته باشد. از طرفی دیگر این فیلمنامه، اسلحه استعماریِ مواد مخدر را تنها ترور اقشار بی خرد و بی سواد معرفی نمی کند. دوره مبارزه را شرح می دهد و از بار امانت می گوید. انقلاب آمده بود تا مبارزه ی درست با دشمنان را یاد بدهد. و مهم تر از هر مبارزه ای، جنگیدن با نفس را اعلام کند. این داستان بر مبنای همان وقایع طراحی شد تا از مبارزه برای عشق، رسیدن به پناهگاه امن و صبر در مصائب گفته باشد. از محیطی که در کنار آرامش و فضائل اخلاقی، اضطراب و ر ذائل اخلاقی همراه دارد. و بعد از حماسه این دفاع مقدس بود که با نور خود پاکی و روشنایی آورد. نسلی را از تخدیر و انفعال بیرون در آورد. آن گونه که مولانا سرود «این جهان زندان و ما زندانیان/ حفره کن زندان و خود را وارهان».

داستان این اثر با ماه محرم آغاز می شود و با همین ماه به پایان می رسد.