این مرد ازهمان موقع بوی مرگ می داد

این رمان مخاطب را به دنیاهای موازی می کشاند، دنیای دختر سرهنگ، دنیای یک دانشجوی سیاسی، دنیای یک جاسوس سرخورده، دنیای خود نویسنده و دنیاهای دیگر. جادو، افسانه، اساطیر ایرانی و بومی، و بر خلاف آنچه که در رمان های فانتزی معمول رایج است، در جسم زندگی واقعی مردم داستان حلول می نماید و با درونمانه های اصلی داستان ارتباط پیدا می کنند.
در این رمان، در کنار طرح مسائل درونی انسان ها و درونمایه اصلی که تنهایی انسان های دردمند در جامعه مدرن را حکایت می کند، برخی مسائل سیاسی نیز طرح شده است، از جمله: جدایی بحرین، جزایر سه گانه به خصوص ابوموسی، گروه سیاسی بهمن حجت و کاترین عدل، واقعیت پاتریک علی پهلوی و برخی موضوعات دیگر در گستره زمانی وسیعی از گذشته های خیلی دور تا سال های اخیر. این رمان در همان فضای «کلاه جادویی و مجسمه مسی» نوشته شده، یعنی با رئالیسم جادوییِ بومی و سعی کرده با استفاده از این شیوه نوشتن، مرز میان خود و شخصیت های رمان و حتی خواننده را بردارد. به کارگیری چنین تکنیکی سبب می شود که آنچه تا لحظه مطالعه داستان برای خواننده خلاف عادت جلوه می کرده، عادی شود.