می خرامد غزالی تازه در اندیشه ما_ شاید آهوی تو رد می شود از بیشه ما

«من شاگرد امام‌زمانم. چه‌جوری ساکت بمونم وقتی این نامسلمون داره واجب خدا رو قدغن می‌کنه؟ وقاحت رو ببین…» و بعد شروع کرد به خواندن اعلامیۀ داخل دستش. – قبلاً که آخوند‌ها و ملا‌ها مردم را امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر می‌کردند این

پوشانده اند «صبح» تو را «ابرهای تار» تنها به این بهانه که بارانی ات کنند

خون جای واژه بر لبش آورد و بعد از آن … پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن …

روز بعد در زوریخ از دور دیدم که یک مأمور پلیس، یک برگهٔ جریمه را زیر برف‌پاک‌کن ماشینم گذاشت. بله، در جای ممنوع پارک کرده بودم. تمام جاپارک‌ها پُر بودند، عجله داشتم و پیدا کردن جاپارکِ قانونی در مرکز زوریخ

قاضی شغل حساسی داره؛ باید مراقب باشه این نهادِ پرعیب‌ونقص یعنی دستگاه عدالت کار خودش رو انجام بده، یعنی رعایت حداقلیِ قواعد بازی بشری در این دنیا. لازم نیست که قاضی حتماً خودش عادل باشه، مثل پاپ که نباید حتماً

دلم گرفته‌بود. حتی به خودم اجازه نمی‌دادم که از درگیربودن بقیه مغرور و خوشحال شوم. در ذهنم سکانس‌های مختلفی را مرور می‌کردم که مربوط به همین حرف‌ها بود. خیلی وقت‌ها که سر کلاس پروژه‌ام را ارائه می‌دادم نگاه سنگین بعضی‌ها

قیمت کدام هدیه برابری می‌کند با گوشهٔ لبخندی از یار؟

بسته‌ست همه پنجره‌ها رو به نگاهم چندی‌ست که گمگشتۀ در نیمۀ راهم

من اصلاً قرار نبود بیام این شهر! هیچ‌وقت هم حکمتش رو نفهمیدم. اما خیلی خوشحالم که اومدم اینجا. اگه نمی‌اومدم، الان یه دوست خیلی خوب رو از دست داده بودم. به لپ‌تاپش نگاه کرد و گفت: «من هم قرار نبود

بهترين راه به هرحال اين است که آدم فکر خودش را دنبال کند، هرچه بادا باد!

متأسفم، امروز نمی‌توانم. مجله‌ای به من داستانی کوتاه سفارش داده، باید تا ساعت دو بعدازظهر متن را تمام کنم. شب اصلاً نخوابیدم.»