من «ایستا» (الثابت) را، در چهارچوب فرهنگ عربی، این‌گونه تعریف می‌کنم: اندیشه‌ای متن‌محور که ایستایی متن را دلیل ایستایی فهم و داوری خود می‌گیرد و خود را به‌مثابه‌ی تنها معنای درست متن و، بر‌این‌اساس، سلطه‌ی معرفتی تحمیل می‌کند. «پویا» (المتحول)

مردم هر چه بیش‌تر مفنگی باشند به طبیب بیش‌تر احتیاج دارند. در تمام این شهر شاید بیست تا کلوپ ورزش بیش‌تر نباشد، اما چند تا مطب هست؟

شهر تهران خفقان گرفته بود، هیچ‌کس نفسش درنمی‌آمد؛ همه از هم می‌ترسیدند، خانواده‌ها از کسانشان می‌ترسیدند، بچه‌ها از معلمین‌شان، معلمین از فراش‌ها، و فراش‌ها از سلمانی و دلاک؛ همه از خودشان می‌ترسیدند، از سایه‌شان باک داشتند. همه جا، در خانه،

سخت شکوهمند اما هولناک است که باید یکدیگر را وقت مخاطره و تردید هم دوست بداریم، در قعر دنیایی که فرو می‌پاشد و در تاریخی که زندگی انسان پشیزی نمی‌ارزد.

در راه حق مردد مشو و از موانع، واهمه مکن

ما امروزه اطلاعات و درک بسیار بهتری از این بحث داریم که مردمی که در آنجا زندگی می‌کردند در آستانهٔ [آغاز] استعمار و کوچ صهیونیستی به کشور [شان]، خود را چگونه تعریف می‌کردند. درست مثل دیگر مناطق خاورمیانه و غیر

«مامان جان! ببخشیدا، ولی من این حرف شما رو قبول ندارم. چرا همیشه می‌گین خوش به حال شماها که مرد هستین و می‌تونین برین جبهه؟ خدا به‌اندازهٔ وظیفهٔ هرکسی بهش تکلیف کرده و ازش سوال می‌کنه. شما که خانومی اگه

از نظر خانواده و دوستانش، «نازپری نعلبنداوغلو» انسان بسیار خوبی بود؛ البته دوستانش او را «پری» صدا می‌زدند. او یک خارجی باسواد بود. به خیریه‌ها کمک می‌کرد، برای ایجاد تغییر نگرش دربارۀ آلزایمر تلاش می‌کرد، برای خانواده‌های محتاج پول جمع

فاطمه جان ! اگر ترس از استیلای دشمن بر ما نبود ، قبر تو را اقامتگاه جاودان خودم می کردم و شیوه اعتکاف بر می گزیدم و همچون مادران جوان مرده بر این مصیبت زار می زدم .

از اینکه می‌دیدم پدرم این‌قدر مرا دوست دارد خوشحال بودم. می‌دانستم به خاطر علاقه‌ای که به من دارد راضی نمی‌شود به این زودی مرا از خودش جدا کند؛ اما مگر فامیل کوتاه می‌آمدند. پیغامی فرستادند،دوست و آشنا را واسطه می‌کردند

پرسید: – زندگی چند قسم است؟ گفت: – سه قسم! کودکی و پیری! پرسید: – پس جوانی چه؟ گفت: – فدای حسین… حسین‌جان! کربلا نبودم تا یاری‌ات کنم، اما هرکس که تو را شناخت، جانش را فدای مهدی فاطمه(عج) می‌کند…

یک مرحله به سوی خیمه‌ها بازگشت و از مادرش پرسید: آیا با دیدن رشادت و شجاعتم از من راضی شدی؟ و مادرش در پاسخ گفت: نه، تا در مقابل حسین بن علی کشته نشوی، راضی نمی‌شوم! (لهوف ص ۱۰۵، الفتوح