به خانه‌ای بر می‌گشتم که مردی در آرزوی ملکه شدن من آن قدر گریه کرده بود که کور شده بود. و من که دنباله او بودم مثل شهاب می‌سوختم و از بازی بیرون می‌رفتم. به یاد می‌آوردم پدرم، سرهنگ نیلوفری

من حق دارم که به شیوه دلخواه خودم خوشبخت باشم.

حالا نقشه شامل چهار خط ساده می‌شد که با مداد کشیده شده بود و طول تقریباً یکسانی داشتند. مثل خانه‌ای که چهار ریشه از زیرش جوانه زده باشند، یا شاید چیزی شبیه صفحهٔ قطب‌نما. اما وقتی آقای برد نفسش را

این حرف‌های بی‌ربط چیست که درباره‌ی قانون می‌زنید؟ بین ما و شما قانونی در کار نیست. این جنگ است. باید همه‌ی ما را بکشید، وگرنه وقتش که برسد، ما همه‌ی شما را می‌کشیم.

کاهش نرخ خودکشی در ایران بعد از انقلاب اسلامی

همیشه روزهایی هست که… «انسان در آن کسانی را که دوست می‌داشته است بیگانه می‌یابد…»

«باشه» کلمهٔ ممنوعهٔ من و مریم بود. یک رمز یا حلقهٔ وصل. بازی بچگانهٔ ما. باخته بودم و به‌هیچ‌وجه برام مهم نبود. به ساک و تُشک کُشتی فکر می‌کردم. پانصد تومانی مچاله‌ای بهش دادم و براش از کفش‌ها و دوبنده‌هام

صداقت چاقویی کند است که بیشتر از آنکه ببرد، زخمی می‌کند.

چرا من نمی‌توانم با دختری شیعه ازدواج کنم؟ مگر همۀ ما مسلمان نیستیم؟ چرا مسلمانی نمی‌تواند با مسلمانی ازدواج کند؟ شما حتی یک بار هم نپرسیدید او کیست. شاید بشود کاری کرد. با مهربانی گفت: «زن و شوهر باید با

نمازجمعه از بزرگترین عنایات خداوند بر جمهوری اسلامی ایران است