تکه هایی از یک کل منسجم | یک اتاق درمان مکتوب!

ظهور جدی مقولۀ روان شناسی در عرصۀ کتاب و کتاب خوانی که در دنیای مدرن اتفاق افتاد، زمینۀ ورود آن به دنیای بسیاری از مردم شد تا جایی که میزان علاقمندان به مطالعه در این فضا، افزایش روز افزون و چشم گیری داشته است؛ از کتاب های علمی و آکادمیک گرفته تا آثار شبه علمی.
اما از محبوب ترین و قابل توجه ترین گونه های آثار منتشر شده در این زمینه، می توان به کتاب ها و نویسنده هایی اشاره کرد یک یا چند مصداق روان شناسانه و یا روان کاوانه را در فضایی علمی-داستانی پی ریزی می کنند تا رسالت درمانی خود را در فضایی روایت محور پیش ببرند که آثار اروین دیالوم را می توان از موفق ترین نمونه های آن در ادبیات امروز جهان دانست.

اما در ادبیات فارسی، از این دست آثار کم تر به چشم می خورد که نویسندۀ آن هم تخصص و مهارت کافی در کار روان درمانی داشته باشد هم قلمی مخاطب پسند برای نگارش تجربیات و راهکارهای خود.
«تکه هایی از یک کل منسجم» نوشتۀ پونه مقیمی؛روان شناس و نویسندۀ ایرانی، از شاخص ترین نمونه های این نوع از آثار است که مورد اقبال مخاطبان قرار گرفته. او کتاب را بر اساس تجربیات و مشاهدات خود در فضای درمانگری روان نوشته است اما نه به صورت خام یا به شکل تخصصی که دور از دسترس مخاطب باشد بلکه با ابزاری مناسب برای انتقال مفاهیم تجربی به خواننده.

نویسنده، کتاب را بر خلاف بسیاری از آثار مرتبط، نه مبتنی به مثبت اندیشی های کاذب بلکه با پشتوانۀ زیست حرفه ای خود و با محوریت خودشناسی و نگاه به درون و در فضایی واقع بینانه، نگاشته است.

همان طور که از اسم کتاب برمی آید، این کتاب مجموعه ‌ای از یادداشت‌ های کوتاه است که نویسنده آن را تکه‌ هایی از یک کل منسجم می‌ داند و در مقدمۀ کتاب به این نکته اشاره می کند که هرچند این یادداشت‌ ها با نظم و چینشی خاص گردآوری شده‌ اند اما اجبار و لزومی برای به ترتیب خواندن آن‌ ها وجود ندارد و خواننده می‌ تواند به فراخور احوال خود مشغول به خواندن قسمتی از آن شود. خانم مقیمی این یادداشت‌ ها را در طول سه سال نوشته‌ و از نخستین انتشار آن تا به امروز بیش از دویست بار تجدید چاپ شده است که موفقیتی خیره کننده برای یک نویسندۀ کتاب اولی است.

کتاب از نظر ساختار و موضوع بندی به ۹ بخش شامل عناوین «نگاهی به مفهوم زندگی و واقعیت‌ های آن»، «ما و رابطه ‌ها»، «احساس‌ ها»، «تفکراتی که صمیمیت را در رابطه کم می کند»، «رابطه می‌ تواند بستر چه اتفاق‌ هایی باشد؟»، «رفتارهایی که به درک کردن آدم‌ ها کمک می کند»، «ما و آدم‌ ها و تمام آن بخش‌ های مشترک انسانی»، «زمان همان عنصر اصلی رشد در رابطه ‌هاست» و «تنهایی» تقسیم می شود که نشان می دهد، نویسنده در انتخاب نام هر بخش از کتاب هم گویایی و جذابیت را لحاظ کرده است.