پناه بر دی تی

پناهگاه بود، ولی پناه به آن همیشه با امن عیش نبود. زیر و زبری تند احوالش به ورق بازی شبیه بود که معلوم نبود الان کدام برگ را رو می کند. کودکانگی با جوانسری، معصومیت و گستاخی زیبایی با هوش را همراه کرده بود. چشمهایش از منهای مظلومیت تا به اضافه بیرحمی قیقاج می رفت. مثل همه فم قتل ها، با دروغ صادق بود مانند گریت مسترهای شطرنج همزمان با جمعی از آماتورها بازی می کرد، هرچند از همۀ آنها نمی برد گاهی تقلب هم می کرد. مینیاتوری که با نمی برد. سوررئالیسم روی یخ روی آتش، رقص تانگو می کرد.