ماهرو

وقتش بود که عکس دیگری بگیرم. نمی خواستم انتهای غروب را از جا بیندازم. بلند شدم و هنوز چشمم در کادر دوربین جا نگرفته بود که حرکت سیاه رنگی در گوشه ی چشمم جا گرفت. سر برگرداندم و شب میان چادرش گم شد. دختری با چادر سیاه و روبند سیاه تر که لبه ی ساحل ایستاده بود و چادرش به دست باد پیچ و تاب می خورد و دختر برعکس چادرش، خیره به انتهای آسمان روبرویش، تکان نمی خورد. دوربین را از روی سه پایه برداشتم و همان طور که نیمرخش رو به دوربین بود، لنز را روی فاصله ی بینمان چرخاندم. بکر بود، بکر بکر… نمی دانم چرا حس می کردم این دختر از دل این خلیج بیرون آمده است. شبیه مرواریدهای صدف پیچ شده ی ته خلیج… این چه چه حسی بود که این همه قوت داشت؟ ناخواسته یک قدم جلو رفتم و همان یک قدم، نگاهش را یکباره به سمتم کشاند. پلک هایم بی حرکت ماند؛ صدای مرغان دریایی خاموش شد؛ خورشید هاله پیچ‌شده ی وقت غروب، همان جا سرجایش ایستاد و من.. و من میان غربت بی انتهای چشمانش فرو رفتم….. گم شدم…..ماندم…!
چشمان سرمه کشش از همان فاصله تا ناشناخته ترین پستوی قلبم خودش را کشاند.
قدم دیگری برداشتم و همان موقع کسی صدا زد: «ماهرو»