این کتاب حماسه دینی است به نثر آمیخته به نظم که مولف آن را به سال 1184ه.ق در ده شعشعه در جنگ های حضرت علی (ع) تصنیف کرده است:
غزوه بدر،احد،خندق،خیبر،فتح مکه،حنین، ذات السلاسل، جمل،صفین و نهروان.
مصنف در پایان کتاب اسامی مبارک امیرالمومنین(ع) را برشمرده است و حضرت را مدح بسیار کرده است و نیز «ذوالفقار» و «دلدل» را به تفصیل وصف کرده ست.
مؤلف در کتاب حاضر با زبانی ادبی و آهنگین، با یاری احساسات لطیف و چاشنی صنایع و ظرایف ادبی به ذکر کرامات و معجزات حضرت امیر (ع) و بیان ده داستان از جنگ‌های آن حضرت پرداخته است. او در جای جای متن به آیات و احادیث و اقوال محدّثان و مفسّران شیعی و اشعار نغز و حکیمانه و ضرب المثل‌های فارسی و عربی استشهاد کرده است. وی هریک از شعشعه‌های ده گانه را با براعت استهلال آغاز کرده و در مقدمّۀ هر یک اشعاری را در ستایش قلم سروده است و ساقی‌نامه‌ای در وصف حضرت امیر (ع) و بیان فضایل و مناقب آن حضرت به نظم کشیده که حلاوت و طراوتی خاص به اثر حاضر بخشیده است.
مؤلّف در سروده‌های حماسی این اثر به شدت متأثّر از فردوسی می‌باشد و واژگان بسیاری را از شاهنامه وام گرفته به گونه‌ای که گاهی یک مصراع را به صورت کامل از شاهنامه آورده است.
به طور کلی این اثر تاریخی بیشتر بر پایه احادیث شیعی نگاشته شده و ضمن ارائۀ رخدادهای تاریخی در قالب حماسۀ دینی، به بیان پند و اندرز ‌پرداخته می‌شود و گاهی از ناپایداری و بی‌وفایی دنیا سخن گفته، سخن بزرگان را چاشنی اندرزهای خود می‌کند.