آیت الله علامه سید محمد حسین حسینی طهرانی درباره رساله لقاءالله می فرماید: کتاب لقاءالله ایشان آتشی مخصوص دارد و برای فتح باب السالکین الی الله کلید و رمز موفقیت است. ایشان درباره کتاب می نویسد: راجع به لقاءالله و امکان وقوع معرفت خداوندی گرچه بسیار گفته اند و نوشته اند و حقا درهای مکنونه را سفته و گوشوار طالبان و پویندگان راه نموده اند اما حقیر تابه حال از جهت اتقان مطلب و ایجاز شواهد روائیه و شهودیه و سوار کردن مطالب عرفانیه لقائیه را بر اساس برهان و استحکام دلیل همچون لقاءالله مرحوم آیت الحق و سند العرفان فقیه ارجمند و آیت ربانی حاج میرزا جواد آقا ملکی تبریزی اعلی الله تعالی مقامه القدسی و رزقنا من برکاته و رحماته و جوده و منه- زیارت ننموده ایم.

آداب توبه: به طور خلاصه، بر شخص (توبه کننده) لازم است که پشیمانی و تضرع و ناله و گریه و دعا کردنش هنگام توبه، از نظر مقدار و کیفیت، با بزرگی و زیادی گناهش تناسب داشته باشد و بهتر آن است که هنگام استغفار، خدا را با اسماء و صفاتی که مناسب مقام توبه است بخواند، بلکه اگر توبه اش از گناه مشخص و معینی است، خدا را با اسماء و صفاتی که با آن گناه تناسب دارند، بخواند. و باید حال و شکل و لباس و حرکتش، طوری باشد که هر چه بیشتر و بهتر، رحمت و عطوفت الهی را به خودش، متوجه سازد و جلب نماید که از جملهی آنها) اظهار تملق و فرومایگی و اظهار بیچارگی و ترس و …. و این که از درها و طریقی که لایق و مناسب حال اوست، وارد شود و با خدا مناجات کند. پس به هر طریق ممکنی که هست باید از دری از درهای رحمت الهی که مناسب حالش است داخل بشود. و اگر از هیچ دری نتواند که داخل بشود پس ناچار از در عدم یأس و ناامیدی که ابلیس هم از آن در داخل شد- داخل بشود و عرض کند): ای کسی که اجابت کرد برای مبغوض ترین خلقش- که ابلیس استهنگامی که از او مهلت خواست ، مرا از اجابت خود محروم مفرما» . و به طور کلی، پس (شخص گناهکار) باید بداند که در توبه – مادامی که مرگ را با چشم خود ندیده – باز است اگر چه گناهش از مقدار بزرگی) قابل توصیف و بیان نباشد. . و همچنین باید بداند که یأس و ناامیدی از رحمت خداوند عزوجل- از بزرگترین گناهان است و ما گناهی، بزرگتر از آن نیافته ایم (بلکه) جرأت می کنم و می گویم که به یک لحاظ، یأس و ناامیدی از رحمت خدا، بزرگتر و بدتر از کشتن انبياء لم است و به طور خلاصه می توان گفت که از امور مهم و واجبی که سالک باید بداند، این است که همت شیطان، در این است که به هر صورتی که امکان دارد، مانع انسان از (پیمودن) راه خدای تعالی شود و اگر از راههای معمولی هوای نفس، نتوانست، برمی گردد و از راههای شرع (دین) و عقل، به صورت مخفی و پوشیده می آید، و اگر از این راه ها هم نتوانست غلبه کند، پس به او می گوید: کار تو تمام شده است (و) نمیتوانی توبهی حقیقی بکنی، برای این که توبهی حقیقی، شرطهایی دارد، که تو کجا و شرطهای توبه ی حقیقی کجا؟! (و چقدر از انها فاصله داری)، و اگر (میبینی که نمی توانی به شرایطش عمل کنی، توبه نکردن، بهتر از توبه ی دروغی است. علاوه بر این، می گوید که تو آن قدر گناه کرده ای که دیگر قابلیت و اهلیت قبولی توبه را نداری و موفق به توبه نمیشوی و اگر سالک، گفتار او را قبول کند، همین که قبول کرده، مغلوب او شده است و در آینده نیز مغلوب خواهد بود (وشیطان بر او چیره خواهد شد) و (شیطان در این صورت) به هدفش رسیده.