«دنیای قشنگ نو» نمایان‌ترین اثر هاكسلی است. بعضی از منتقدان طنز این كتاب را بیش از حد تلخ و تند می‌دانند. پرخاش توفنده‌ای كه هاكسلی به صنعت‌گرایی دیوانه‌وار انسان امروز می‌كند، در عین حال هم امید او را به بشر و هم نومیدی او را از بشر نشان می‌دهد. به یك اعتبار در تحلیل آخر، این كتاب را باید خوش‌بینانه دانست زیرا با وجود تهدید همه جانبه‌ای كه حیات بشر را احاطه كرده است، هاكسلی به بقای او اعتقاد دارد. از طرف دیگر شاید بتوان گفت كه هاكسلی «امروز» را هجو می‌كند نه آینده را. ناكجاآباد فردای او همین خراب‌آباد امروز ماست. «دنیای قشنگ نو» از اعقاب جمهوریت افلاطون است و به گفته یكی از ناقدان، هاكسلی اتوپیا را از آن جهت علم می‌كند كه دیگر هرگز علم نشود. آخرین سخنش این است كه امكان زیستن هست ولی این‌‌گونه زیستن زندگانی نیست.