صبح آنچنان مرطوب و مه‌آلود بود که روشنی روز به‌سختی خود را نشان می‌داد و تشخیص چند متر آن طرف‌تر از میان پنجره‌های واگن ناممکن بود.

برخی مسافران با این قطار ویژه از مسافرت خارج از کشور بازمی‌گشتند، اما واگن‌های درجه سه عمدتاً پر از آدم‌های بی‌نام و نشانی بود که به مشاغل و مراتب گوناگون اشتغال داشتند و در ایستگاه‌های متفاوت در نزدیکی‌های پترزبورگ سوار قطار شده بودند

همۀ آنها سرگشته به نظر می‌رسیدند و چشمانی خواب‌آلود و چهره‌ای مشوش داشتند، در‌حالی‌که رنگ پوستشان از شدت سرما همرنگ مه بیرون شده بود.

هوا که روشن شد، دو مسافر در یکی از واگن‌های درجه سه یکدیگر را روبه‌روی هم یافتند. هر دو جوان بودند و لباس‌های بسیار معمولی به تن داشتند، چهره‌شان دیدنی بود و آشکار بود هر دو از شروع صحبت واهمه دارند

اگر این دو می‌دانستند که چگونه چنین عجیب در این لحظۀ خاص دست سرنوشت در واگنی درجه سه، متعلق به شرکت راه‌آهن ورشو، آنها را روبه‌روی یکدیگر قرار داده است، بی‌شک شگفت‌زده می‌شدند

یکی از آنها جوانکی بیست‌وهفت‌ساله بود، با قدی نه زیاد بلند و موهایی سیاه و فرفری و چشمان کوچک خاکستری و شاد. بینی پهن و صافی داشت و چهره‌اش استخوانی بود؛ لب‌های باریکش پیوسته چنان بر هم فشرده شده بود که به لبخندی گستاخانه، تمسخرآمیز و حتی بدخواهانه می‌مانست؛ اما پیشانی‌اش بلند و شکیل بود و تا حدودی از زشتی نیمۀ پایینی صورتش می‌کاست. ویژگی خاص سیمایش رنگ‌پریدگی بیش‌‌ازحد آن بود که او را مانند مردگان نشان می‌داد و به‌‌رغم نگاه خشنش ظاهرش عجیب زار و نزار می‌نُمود