اثری گیرا و خواندنی و تامل بر انگیز که 24 ساعت از زندگی یک زن بورژوایی اروپایی را به تصویر می کشد و با نگاهی دقیق و قلمی توانا از پنهانی ترین انگیزه های زنان یعنی میل به حمایت و فرزند پروری،میل شدید به مقبولیت و مهر پایان ناپذیر آنان به حفظ بقا سخن می گوید.
اشتفن تسوایک در 28 ژانوی? 1881 در وین متولد شد و در ایام جوانی به تآتر دل باخته، از این راه پای در عالم ادبیات نهاد.
تسوایک نه تنها از این لحاظ که تآتر یکی از هنرهای زیبا و رشته‌ای از ادبیات می‌باشد، عاشق آن شد بلکه علاق? تسوایک جوان از این لحاظ به تآتر شدت گرفت که صحنه‌ها، دکورها، پرده‌ها و هنرنمایی‌های هنرپیشگان تآتر او را شیفته می‌ساخت و چه بسا که اشتفن تسوایک برای دیدن یکی از بازیگران معروف ساعت‌ها در پشت در تآتری انتظار می‌کشید.
پدر تسوایک یکی از توانگرترین کارخانه‌داران وین بودو تسوایک جوان پس از پایان تحصیل، مانند بیشتر نوابغ دنیا، به فکر کسب پول نیفتاد و ناچار نشد که برای امرار معاشق کاری برای خود پیدا کند.
«تسوایک» در این ایام به پرورش ذوق و قریح? خود پرداخت و رفته‌رفته دست به کارهای ادبی زد و برای نخستین بار پاره‌ای ‌از اشعار برگزید? «ورلن» شاعر فرانسوی را با داستانی از او ترجمه کرد و به شکل کتاب نفیسی انتشار داد و در مقابل این کار به اخذ جایز? ادبی «بوئرتفلید» توفیق یافت و به این ترتیب وارد جهان ادبیات شد.
در این زمان «تسوایک» بیشتر از 23 سال نداشت.
* * *
در ایران آثار «اشتفن تسوایک» نخستین بار با قلم «زنده‌یاد ذبیح‌اله منصوری» به فارسی ترجمه شده و او کسی است که می‌توان گفت «تسوایک» را مانند بسیاری دیگر از نویسندگان غرب به ایرانیان شناسانده است.
دیگر از کسانی که آثار «تسوایک» را به فارسی ترجمه کرده عبدالحسین میکده، رضا مشایخی، رحمت‌الهی و یکی دو تن دیگر هستند. که هر کدام‌شان، به جای خود، منتی به گردن ادبیات فارسی گذاشته‌اند.
اشتفن تسوایک که بی‌گمان یکی از بزرگان عالم ادب شمرده می‌شود، عقیده داشت که ادبیات وسیله‌ای است برای اینکه انسان درام حیات را بی‌پرده‌تر و بهتر تشریح کند و باید گفت که وی در آثار خود هرچه بهتر از این وسیله استفاده کرده و در تشریح درام زندگی قریح? شگرفی از خود نشان داده است.
تسوایک در سال 1942 در برزیل با زن خود خودکشی کرد و با مرگ نابه‌هنگام او ادبیات نوین یکی از بزرگ‌ترین نمایندگان خود را از دست داد.
نویسنده ی سرگردان «آموک» در عمر خود زنی یافته بود که درست مانند خود او فکر می‌کردو حتی می‌توانست در زندگانی ادبی به شوهر خود کمک کند.
این زن و شوهر که به همراهی یکدیگر سال‌های درازی شاهد درام حیات بودند، وقتی که زندگانی برایشان بسیار تلخ شد باری را که مدت‌ها به دوش داشتند هر دو با هم، در یک زمان بر زمین نهادند.
کسانی که کتاب‌های «آموک»، «بیست و چهار ساعت از زندگی یک زن» یا «لپورلا»ی او را که همه با مرگ‌های نابه‌هنگام و خودکشی‌های جانگداز پایان می‌یابد، خوانده‌اند هرگاه که به خودکشی «تسوایک» بیندیشند، بر اثر تداعی معانی تلخی این آثار فناناپذیر را به یاد می‌آورند.