اونیل با گوریل پشمالو، آنا كریستی، و نخستین آدم یك «سه‌تایی» (trilogy) به سبك و سیاق تراژدی‌های یونان باستان می‌سازد تا بگوید در قرن بیست (دهه بیست) تراژدی با شكل و درون‌مایه‌های رایج در تراژدی‌های یونان همچنان شدنی است. از این حیث، می‌توان او را، همانند استادش، ایبسن، سرگرم تجربیات نوین در ادبیات نمایشی و تئاتر دانست. اما آنچه گوریل پشمالو را از دو اثر دیگر او متمایز می‌كند،‌ برجستگی سبك اكسپرسیونیستی آن است. اونیل در آثار دیگرش، مثل مسیحا (ن) فسی می‌آید، نیز به اكسپرسیونیسم روی آورده است؛ اما در هیچ یك از آن‌ها نتوانسته در پردازش كارش تا این اندازه تردست و چابك باشد، زیرا این اثر كوتاه، بریده، و بسیار نمادین است و این عناصر به سبك اكسپرسیونیسم رنگ و جلای ویژه‌ای می‌بخشند. سوای درون‌مایه‌های تراژیك و اگزییستانسیالیستی گوریل پشمالو، جنبه‌های تجربی سبك اكسپرسیونیسم این اثر آن را برای دانشجویان و خوانندگان علاقمند جذاب می‌كند.