نوروز به هوش آمد. تمام وجودش درد داشت. دست چپش غرق خون بود و احساس کرد چند دنده‌اش شکسته است. جلوی خون‌ریزی را گرفت. آرام بلند شد و آخرین پرش به عقب گل را دید. شیوه‌ی مبارزه‌اش برایش آشنا بود. گل پارچه‌ای سفید به محل زخم بست و اژدها دوباره گمش کرد. گل کمان کشید. این‌بار کمی بالاتر از چشم را نشانه گرفت. زه را کشید و صدای جیر جیر چوب دوباره بلند شد. نفس عمیقی کشید. به موی سیاه یاسمین بانو فکر کرد، به گونه‌های سفید قیصر که همیشه از شرم و خشم سرخ می‌شد و به نوروز وقتی که سبیل‌هایش را ریز ریز به دندان می‌گرفت. تیر را رها کرد. تیراوج گرفت. بالا رفت. بالا و بالاتر و بعد…