ابو محمد مشرف‌الدین (شرف‌الدین) مصلح‌بن عبدالله‌بن شرف‌الدین شیرازی، ملقب به ملك‌الكلام و افصح‌المتكلمین بی شك یكی از بزرگ‌ترین شاعران ایران است كه بعد از فردوسی آسمان ادب فارسی را به نور خیره كننده خود روشن ساخت. این روشنی با چنان نیرویی همراه بود كه هنوز پس از گذشت هفت قرن تمام از تاثیر آن كاسته نشده و شعر این شاعر هنوز پابرجا و استوار است. مهمترین اثر او در نثر، كتاب گلستان است و از میان آثار منظوم او، می‌توان به كتاب بوستان و سعدی‌نامه اشاره كرد. همچنین غزلیات او نیز بسیار مشهور می‌باشد. قسمتی از دیباچه گلستان سعدی را با هم می‌خوانیم: منت خدای را عز و جل كه طاعتش موجب قربت است و به شكر اندرش مزید نعمت. هر نفسی كه فرو می‌رود ممد حیات است و چون بر می‌آید مفرح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شكری واجب. از دست و زبان كه برآید كز عهده شكرش به درآید.