حیوان ها همواره در زندگی انسان نقش داشته اند چه در وجه معیشتی و چه روزگاری که دغدغه های زندگی مدرن او را از نوع خودش به عالم حیوانات سوق داد. در اخبار و فیلم ها و گزارش ها گاه از رفتارهای غریب عده ای که به حیوانات علاقه دارند می شنویم. جهان داستان هم فارغ از این ماجرا نیست.

روزگاری که انسان خارج از عالم معیشت و تغذیه به حیواناتی مثل سگ روی آورد روزگار دوری نیست. نویسندگانی مثل جک لندن در داستان های خود از سگ یاد کرده اند و شاهکار جاویدان او سپیددندان در تاریخ ادبیات ماندگار شده است. البته به قول ریموند کارور این روزها دیگر از آن داستان ها نمی نویسند. نویسندگان در سراسر جهان با ذوقی که داشته اند، عالم حیوانات را بی بهره نگذاشته اند. نویسندگان بزرگ و نام آوران عرصه ی داستان در ادبیات مغرب زمین و مشرق زمین طبع خود را در این حوزه آزموده اند. کافی است به نام بزرگانی مثل یاسوناری کاواباتا، ریموند کارور، اورسولاهگی، جان استاین بک، گی دوموپاسان و کافکا اشاره کنم.

حالا هم هر روز شاهد ورود نام های تازه به این عرصه هستیم. بی تردید طبقه بندی داستان هایی از این قبیل بیشتر ذوقی ست که دست کم در ترجمه به نظرم برای نخستین بار صورت می گیرد.