می گویند ژاک پرور تا بخواهد شاعر شود و به یکی از بزرگان ادبیات فرانسه تبدیل شود و کتاب هایش به زبان های مختلف ترجمه شود، کودکی و نوجوانی شاد و سرخوشانه ای را پشت سر گذاشته است. این شاعر که به شاعر زندگی معروف است، رمان یا داستان بلندی به نام “کودکی” دارد که در آن با زبانی خاطره گونه به توصیف کودکی و تجربه های کودکانه اش پرداخته است. در کتاب “کودکی” همه شخصیت ها واقعی هستند و همه اتفاقات مثل شعر پرور اتفاقاتی زنده و مربوط به زندگی.

نکته جالب توجه اینجاست که باید از خودمان بپرسیم جنس نگاهی که در این خاطره ها هست واقعا مال کدام ژاک است. ژاک کودک که دارد دنیا را کشف می کند و می آموزد یا ژاک پیرمرد که حالا دیگر خیلی چیزها از دنیا آموخته است؟ حتی اگر ژاک کودک همچنان در وجود ژاک بزرگسال باقی مانده باشد، واقعا نمی توان سهم ژاک بزرگسال را در این خاطره ها نادیده گرفت. اگر ژاک پرور را نمی شناسید، بدانید که او مثل بسیاری از نویسندگان و شاعران فرانسه که دوران جوانی شان مصادف با ظهور و بالندگی سوررئالیست ها بود، مدتی با جمع آنها حشر و نشر داشت و جزو آنها بود. اما این حشر و نشر خیلی ادامه پیدا نکرد و از آنها جدا شد و راه خودش را رفت. هرچند می گویند بعضی از خصوصیاتی که در سبک او وجود دارد ناشی از تاثیرات آنها بوده است. یعنی تمسخر و دست انداختن بورژواها و زندگی اشرافی و لحن گزنده ای که در شعرهایش احساس می شود یادگار آنهاست. شاید هم این تاثیرات مال دوران کودکی اش باشد.

پرور تا 45 سالگی هیچ کتابی چاپ نکرد. تا آن سن هر شعر و نمایشنامه ای که نوشته بود فقط به صورت متن ها و جزوه های تایپ شده دست به دست می گشت. همه آثار او به زبان مردم یا زبان گفتار بود و همین ویژگی موجب محبوبیت نوشته هایش می شد. ظاهرا پرور و سه شاعر دیگر یعنی آپولینر، لورکا و پسوا چهار شاعر بزرگی هستند که در اروپا بیشترین محبوبیت را دارند. کتاب “کودکی” این شاعر فرانسوی دنیای دیگری را به خوانندگانش عرضه کرده است.