مدرسه برای بسیاری از ما یادآور کلاسهای ملال آور تکالیف گیج کننده و اضطراب امتحان است جایی که با ترس و اشک واردش شده ایم و با شنیدن زنگ آخر شادی کنان از آنجا گریخته ایم چرا مدرسه با تمام فایده،هایش هنوز جایی خوشایند و لذت بخش نیست؟ چرا دانش آموزان دوست ندارند تن به کلاس و درس و مشق بدهند؟ آیا یادگیری اصولاً باید با مشقت و تأدیب و تکلیف همراه باشد؟ دنیل ویلینگهام دانشمند علوم شناختی در این کتاب پاسخ چنین سؤال هایی را از راه بررسی مغز و هوش انسانی و کارکردهای شناختی جست وجو می.کند به نظر او نباید تصور کنیم که مغزمان اساساً برای فکر کردن ساخته شده است و در این کار مهارت دارد؛ مغز انسان از تفکر فراری است و طبیعتاً آن را کاری ناخوشایند میداند مگر اینکه بتوان بخش هایی از این فرایند را با مغز سازگار کرد. ویلینگهام یافته های علوم شناختی را به حیطهٔ آموزش میآورد و توصیه هایی کاربردی برای اصلاح فرایند آموزش مطرح می.کند او در هر فصل ضمن توضیح کارکردهای ،ذهن سراغ یکی از معضلات رایج آموزشی می:رود چگونه باید ایده های انتزاعی را توضیح داد؟ چطور باید تعادلی میان آموزش واقعیت های نظری و مهارت ها ایجاد کرد؟ چطور باید به کند آموزها کمک کرد؟ و مهم تر از همه، چگونه میتوان کاری کرد که دانش آموزان با لذت بیاموزند؟